«ابدال» جمع «بَدَل» يا «بَدِيل»، عده اي معلوم از صالحان و خاصان خدا [هستند] كه گويند: هيچ گاه زمين از آنان خالي نباشد و جهان بديشان برپاست. آن گاه كه يكي از آنان بميرد، خداي تعالي ديگري را به جاي او برانگيزد تا آن شمار - كه به قولي هفت و به قولي هفتاد است - همواره كامل بماند.
علت اينكه «ابدال» ناميده شده اند، همين است كه چون يكي از دنيا رود، كسي مانند او جايش را مي‌گيرد.
در روايات اسلامي آمده است: «ايشان گروهي از ياران حضرت مهدي عليه السلام در شام هستند و هنگام ظهور آن حضرت،
خود را به مكه رسانده با ايشان بيعت مي‌كنند».
البته در برخي روايات «ابدال» همان اوصيا معرفي شده اند.
از خالد بن هيثم فارسي نقل شده كه گفت: «به امام رضاعليه السلام عرض كردم مردم اعتقاد دارند كه بر روي زمين #ابدالي هستند؛ ايشان كيانند؟ حضرت فرمود: راست مي‌گويند: ابدال همان اوصيا هستند كه خداوند ايشان را بدل پيامبران قرار داد؛ وقتي كه ديگر نبوّت با پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله به پايان رسيد. ».
درباره ويژگي اين افراد گفته شده است:
«… رُهْبانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهارِ كانَ قُلُوبُهُم زُبُرَ الحَدِيدِ فَيُبايِعُونَهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَالْمَقامِ… »؛
«آنان راهبان شب و شيران روز هستند. دل‌هاي شان چون فولاد سخت است كه در ميان ركن و مقام، با آخرين ذخيره الهي حضرت مهدي عليه السلام بيعت مي‌كنند. »