في‏ بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ ؛

 (اين چراغ پرفروغ) در خانه‏ هايى قرار دارد كه خداوند اذن فرموده ديوارهاى آن را بالا برند (تا از دستبرد شياطين و هوسبازان در امان باشد) خانه‏ هايى كه نام خدا در آنها برده مى‏ شود، و صبح و شام در آنها تسبيح او مى‏ گويند …(سوره مبارکه نور:36)

خانه محل آرامش است و خانواده علت آن.

این آرامش را در هیچ جای دیگری نمی توان یافت و همین است که سبب عروج روح و یاد خدا و سعادتمندی انسان ها می شود.

امام راهنمای ما به سوی آرامش و سعادت است؛ پس توصیه ها و روش های معصومان علیهم السلام در خصوص خانه و خانواده بهترین الگو برای رسیدن به این سعادت است.

حضرت امام رضا علیه السلام در برخورد با دیگران چه سبکی داشتند؟

اخلاق کریمانه ایشان چگونه بود؟
نوع برخورد و معاشرت پسندیده امام رضا علیه السلام به گونه ای بود که بدون استثنا در دلهای مردم نفوذ فراوان داشتند. همواره متبسم و خوش رو بودند و می فرمودند:
عربی علیه السلام می گریست و می خندید؛ علیکم یحیی علیه السلام می گریست و نمی خندید. سیره ی عیسی علیه السلام نیکوتر است.
امام در معاشرت نیکو، سرآمد و مثال زودتر بودند. ابراهیم بن عباس می گفت:
امام رضا علیه السلام با سخن هرگز به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسی را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد. حاجتی را که می توانست برآورده سازد، رد نمی کرد. پاهایش را دراز نمی کرد و هرگز روبه روی کسی که نشسته بود، تکیه نمی داد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمی داد. هرگز آب دهان بر زمین نمی افکند و در خنده اش قهقهه نمی زد؛ بلکه تبسم می نمود.

مردم به راحتی به حضور امام می رسیدند و خواست و سوال خویش را طرح می کردند؛ زیرا حضرت بعد از آن که از نماز و سجده ی خود فارغ می شدند، جلوس می کردند، مردم خدمتشان حاضر می شدند و احتیاجات خود را عرضه می داشتند.

امام با مردم بسیار نرم و آرام سخن می گفتند و درباره ی کسی سخن ناروا بر زبان نمی راندند. هر کس با وی صحبت می کرد، آن حضرت به سخنان او گوش می دادند و تا مطلب او تمام نمی شد، سخن او را قطع نمی کردند. این سفارش را به یاران خود می فرمودند:

« هر گاه با مردی حضوری خواستی سخن بگویی، او را با کنیه مخاطب قرار بده و هرگاه خواستی از کسی که غایب استسخن بگویی، او را با نامش عنوان کن».

 حضرت زهرا سلام الله عليها:

آن لحظه ای که زن در خانه خود می ماند و به امور زندگی و تربیت فرزند می پردازد، به خدا نزديک تر است.

بحار الانوار، ج۴۳ ص۹۲

امام صادق علیه السلام فرمودند:
نوه من در سرزمین خراسان در شهر طوس، به شهادت می رسد؛ کسی که با معرفت او را زیارت کند، روز قیامت با دست خودم او را گرفته و وارد بهشت می کنم.
حمزة بن حمران عرض کرد:
فدایت شوم «و ما عرفان حقه؛ مراد از زیارت با معرفت چیست؟».
حضرت فرمودند:
يعلم أنه امام مفترض الطاعة؛ این که بداند او امام است و پیرویش واجب.
( یعنی اگر در سال ۵۰ میلیون نفر هم به زیارتش در مشهد بروند، ولی در عمل، مامومش نباشند باز هم امام رضا غریب است).
از این کلام استفاده می شود که زمانی امام غریب نیست که ما در تمام ابعاد زندگی، مامومش باشیم و طوری زندگی کنیم که او می پسندد.
راستی زندگی این گونه هست؟ در ارتباط با همسر، همسایگان،بستگان، در میهمانی ها و عقد و عروسیها، در کوچه و خیابان و بازار و….
طوری زندگی می کنیم که به ما بگویند ماموم امام زمان عج؟!
بله، در مسیر کاستن از غریبی امام زمان، کاری که از دست ما بر می آید این است که بدانیم او امام است و پیروی واجب.

آیت الله حق شناس (ره)

انسان باتقوا دنیا را با دور شدن از علائق جسمانی رها می‌کند. دنیا آن چیزی است که انسان را از خدا دور می‌کند. دنیا همین علائق و تعلقات است؛ نه این که دنیا، آن فرش زیبا باشد که زیرپا انداخته‌ای، نه آن خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنی؛ دنیا تعلق به این‌هاست، باید این تعلقات را بزنی.

خلاصه کلام اینکه دین خودتان را به وسیله ورع حفظ کنید. ملاک دین، ورع است و طبق حدیث «‌اورع الناس من تورّع عن محارم الله؛ باورع ترین مردم کسی است که از گناهان پرهیز کند.

منبع: کتاب ز ملک تا ملکوت