بسته ویژه

میلاد حضرت ابا الفضل العباس مبارک

حقیقت این است که اگر انسان به یک هدف عظیم و مقدس، دلبستگی داشته و نسبت به آن دلبستگی هم غیرت داشته باشد، خودش را فدا می‌کند تا هدفش زنده بماند! حتی اگر بداند که کشته می‌شود، دست از هدفش بر نمی‌دارد.

با خود می‌گوید: من می‌میرم ولی هدفم با مردن من، زنده می‌شود. فهمیدن این معنا، شعور بالایي می‌خواهد که انسان بگوید: من چون هدفمندم، برای حیاتِ هدفم، مرگ را انتخاب می‌کنم.

حسین علیه‌السلام هدفمند بود؛ هدف، حفظ اسلام بود و میدانست کشته می‌شود. اما باید این اتفاقات می‌افتاد و راهی جز این نداشت.

برشی از کتاب : سلوک عاشورایی، منزل هشتم(غیرت دینی)، ص۸۵
آیت‌الله آقا‌مجتبی تهرانی (ره)

علامه سید محمد حسین طهرانی (قدس سره):

اگر انسان به دنبال این باشد که یک فرصت طلائی به دست آورد که هیچ گرفتاری نداشته باشد و هیچ غمی بر دل او سنگینی نکند و آن گاه به سلوک بپردازد، باید بداند این خیالی است باطل و شیطانی. چنین فرصتی هیچگاه نصیب او نمی شود زیرا عالم دنیا عالم گرفتاری است.

تمام اولیاء خدا که به جایی رسیده اند با همین گرفتاریها بوده است؛ بلکه همیشه گرفتاری گذشتگان از گرفتاری ما به مراتب بیشتر بوده است.