در روايت از امام صادق(ع) داريم؛

روزه هوس را مي كُشد؛«فَالصَّوْمُ يُميتُ هَوَي النَّفْس» 

يكي از امتيازات مؤمنين وارسته اين است كه اصلاً گرفتار ميل هاي پست نيستند، و روزه چنين هنری را دارد كه دردسر هوسراني را از سر ما بر مي دارد.

بعـــد ادامــه روايت ايـن اســت:

«وَ شَهْوةَ الطَّبْعِ»؛ روزه؛ شهوت و ميل هاي سركش و افراطيِ طبع و طبيعت و بُعد حيواني شما را مي كُشــد. 

«وَ فيهِ حَياةُ القَلْبِ» و در روزه حيات قلب هست. 

مگر همه ما نمي خواهيم قلبمان بيدار شود و درك و فهممان اوج بگيرد؟ با روزه درك و فهم عوض مي شود، آن چيزهايي را كه مفيد نبود و دنبالش بوديم ـ با بيداري قلب ـ ديگر نمي خواهيم، و آن چيزهايي را كه مفيد بود و ميلي به آنها نداشتيم، اهميتش در قلبمان روشن مي شود و مطلوبمان مي گردد. اين جاست كه ابزار هدايت را دوست خواهيم داشت نه عوامل ضلالت را.  اين جاست كه وجود عالَم غيب و ملائكه و قيامت را به نحوي و تا حدي احساس مي كنيم. چون وقتي قلب زنده شد، ادراك حقايق عاليه برايش ميسّر مي شود، ادراك بيشتر آن حقايق، بستگي به شدت حيات قلب دارد. 

«وَ طَهَارَةُ الجَوارِحِ»  

روزه؛ موجب طهارت اعضاء و جوارح مي شود، اعضاي بدن شما از كارهاي زشت باز مي ماند. قلب روزه دار آنچنان اعضايش را در كنترل دارد كه آن اعضاء به اعمال ناپاك نمي افتند، دل انسان بر اعضايش حاكم مي شود، نه هوس انسان. ديگر چشم، آن چشمي نيست كه با قصد گناه، نظر كند و يا به چيزي كه توجهِ به آن گناه است، نظر بيفكند. 

«وَ عِمارةُ الظّاهِرِ وَ الْبَاطِنِ»

 روزه؛ هم ظاهر را از سنگيني و بد قواره بودن در مي آورد، و هم باطن را از ميل هاي ظلماني آزاد و نوراني مي كند، هم باطن متعادل مي شود و هم ظاهر تابع باطن مي گردد. 

«وَ زِيادَةُ التَّضَرُّعِ» 

روزه؛ زاري و تضرّع در پيشگاه پروردگار را مي افزايد، قلب آدم از قساوت در مي آيد و ميل به نيايشِ با حق در آن پيدا مي شود. چون اصل جان ما ملكوتي است و از نيستان عالَم غيب بريده شده است، «ثُمَّ رَدَدْناهُ اَسْفَلَ سافِلين»و بنا به مصلحتي به عالَم ماده و عالَم بدن، هبوط كرده، ولي اين جايي نيست،  حالا با روزه داري، كمي از اين منزل دروغينِ خود فاصله مي گيرد، تازه ياد منزل حقيقي و عالَم قربِ با حق مي افتد، و ناله و تضرع سر مي دهد تا برگشت به آن عالَم را براي خود ممكن كند و راهي به سوي آن عالم باز نمايد و ثابت كند هنوز دلش در هواي آن نِيِسْتان عالم قرب است.

(مصباح الشريعه، باب روزه).