پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «ادعوا الله وانتم موقنون بالاجابة ; خدا را با یقین به اجابت دعا، بخوانید.»
دلیل این شرط این است که اجابت دارای مراتبی است و ما به تمام مصالح و مفاسد امور آشنایی نداریم، و نفس خواستن از خداوند نوعی عبادت و اظهار خضوع در مقابل خداوند است که خداوند این حالت تواضع و اظهار نیاز را بر طبق رحمت واسعه اش بدون پاداش نمی گذارد .
پس در هر حال هیچ دعایی بدون پاداش نخواهد بود، لذا دعا کننده همواره یقین به اجابت دارد .
امام سجاد علیه السلام در دعای ابوحمزه می گوید: «اللهم انی اجد سبل المطالب الیک مشرعة ومناهل الرجاء لدیک مترعة، والاستعانة بفضلک لمن املک مباحة وابواب الدعاء الیک للصارخین مفتوحة واعلم انک للراجین بموضع اجابة ;
خدایا راه های درخواست از تو را هموار می بینم و چشمه های امید به سوی تو را سرشار و یاری جستن به فضل تو را برای هر که امیدوار باشد روا و درهای دعا به آستانت را برای فریادکنندگان باز می بینم و می دانم که تو برای امیدواران اجابت کننده ای .»
و نیز در همین دعا می خوانیم: «ولیس من صفاتک ان تامر بالسؤال وتمنع العطیة ;
در شان تو نیست که به سؤال امر کنی و از اجابت منع کنی .»

«کتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیک مُبارَک لِیدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیتَذَکرَ أُولُوا الْأَلْبابِ »

این کتاب پربرکتی است که آن رانازل کرده ایم تاتدبّر کنند وخردمندان متذکرشوند.(سوره ص، آیه 29)

توضیح 

قرآن کریم از مؤمنان خواسته است تا قرآن را در حد توانشان تلاوت نموده و در انس با این کتاب مقدس کوتاهی نکنند.تدبر در قرآن به معنای اندیشیدن در اهداف و مقاصدی است که آیات به آن اشاره دارد.

تلاوتی که با تدبر در آیات همراه نشود، کم ثمر است.متأسفانه برخی از مسلمانان به آداب مقدماتی چون تجوید،

زیبایی صوت و…بیشتر از ادب نهایی تلاوت اهمیت می دهند.

پیشوایان دینی ما،تأکید نموده اند که تلاوت اندک همراه با ترتیل و تدبر، از زیاد خواندن همراه با تندخوانی بهتر و با

هدف قرآن سازگارتر است.

در روایات اسلامی، تأکید فراوانی بر انس کودکان و نوجوانان با قرآن شده است تا آیات دل نشینش در قلب صاف و

پاکشان نشسته و با گوشت و خونشان در هم آمیزد.

امام خمینی قدس سره به شدّت تأسّف می خورد که چرا تمام عمر خود را صرف تدّبر در قرآن نکرده است، همان

گونه که مرحوم ملّا صدرا در تفسیر سوره واقعه این تأسّف را دارد.

 قرآن، مبارک و برای تدبّر است،نه فقط تبرّک جستن به ظاهر آن.

تدّبر در قرآن مقدّمه تذکر است .شرط تدبّر و بهره گیری و پندپذیری، عقل و خرد است

منابع: قرائتی محسن، تفسیر نور،هاشمی مهدی، طرح بزرگ قرآنی 1448

«تبلیغ دین علاوه بر اخلاص وشور وتوفیق الهی،نیاز به یک سری اطلاعات وسیعی دارد،از جمله آشنایی به قرآن کریم ونهج البلاغه،سیره پیامبر اکرم صل اله علیه وآله وایمیه معصومین وکلمات بزرگان،آشنایی با شعروتمثیل،آشنایی با مشکلات وروحیات مردم،داشتن سلیقه لازم که برای هرصنف مطلب ویژه آماده کند،آشنایی بامسایل اجتماعی وروان شناسی،آشنایی با مسایل ومشکلات وآگاه بودن از توطیه هاوخطوط فکری وشیطنتها وعمل به آنچه می گوید.»(قرآن وتبلیغ،محسن قرایتی،ص25)

امام حسن علیه السّلام شیرین بیان، خوش معاشرت و با الفت و محبوب بود. پیر و جوان، و عموم مردم او را برای خصایص حمیده‌ای که داشت، دوست می‌داشتند. همواره به مردم عطا و بخشش می‌کرد؛ چه از او درخواست می‌کردند و چه تقاضایی نمی‌کردند.

پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، در تعقیب می‌نشست، سپس به دیدار کسانی که می‌بایست می‌رفت، و به آنان مهر و محبّت می‌نمود. وقتی نماز ظهر را می‌خواند، در مسجد می‌نشست و به مردم علم و ادب می‌آموخت.