در نوشته های پیشین چند مورد از دستاوردهای حکومت جهانی حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف را ارائه دادیم ودر ادامه موارد دیگر بررسی می گردد:

۶. ریشه کن شدن فقر
وقتی همه منابع زمینی برای امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف آشکار گردد و برکات آسمان و زمین بر مردم زمان او بی دریغ جریان یابد و به عدالت تقسیم گردد جایی برای فقر و تهیدستی نمی ماند و بشریت در دولت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف برای همیشه از چنگال فقر و نداری رها می‌شود.
در روزگار او روابط اقتصادی بر اساس برادری و برابری شکل می‌گیرد و اصل سودجوئی و منفعت طلبی شخصی، جای خود را به حسّ دلسوزی و غمخواری و مواسات با برادران دینی می‌دهد و در این حال همه به یکدیگر به عنوان اعضای یک خانواده نگاه می‌کنند و بنابراین همه، دیگران را از خود می‌دانند و بوی یگانگی و یکرنگی در همه جا به مشام می‌رسد.
امام باقر علیه السلام فرمود:
«… (امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف) هر سال دو بار به مردم می‌بخشد و در هر ماه دوبار به آنها روزی (و نیاز زندگی) عطا می‌کند و [در این کار] به مساوات بین مردم عمل می‌نماید تا اینکه [چنان مردم بی نیاز می‌شوند که] هیچ نیازمندی به زکات پیدا نمی شود…! »
از روایات استفاده می‌شود که عدم نیازمندی مردم به جهت روحیه قناعت و بی نیازی روحی است. به بیان دیگر پیش از آنکه مردم از بیرون، صاحب مال فراوان شوند و بی نیاز گردند از درون، روح بی نیازی در آنها پیدا می‌شود و به آنچه خداوند از فضل خویش به آنها عطا کرده راضی و خشنود می‌گردند و بنابراین چشمی به اموال دیگران ندارند.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم در توصیف روزگار دولت مهدوی عجل الله تعالی فرجه الشریف فرموده است:
«… خداوند ]روح[ بی نیازی را در دل‌های بندگان قرار می‌دهد. »
این در حالی است که پیش از ظهور روحیه آزمندی و زیاده طلبی عامل مؤثری در رقابت‌های غلط و انباشتن اموال بر روی هم و انفاق نکردن آنها به نیازمندان بوده است.
خلاصه اینکه در زمان امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بی نیازی از بیرون و درون خواهد بود. از سوئی ثروت سرشار به عدالت تقسیم می‌گردد و از سوی دیگر قناعت، ویژگی اخلاقی مردمان می‌شود.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم پس از اینکه درباره بخشش امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف به مردم بیاناتی فرموده است می‌افزاید: «و خداوند دل‌های امت محمّد صلی الله علیه و آله و سلم را از بی نیازی پُر می‌کند و عدالت مهدوی همه آنها را در بر می‌گیرد به گونه ای که [حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف] امر می‌کند تا ندا دهنده ای اعلام کند:
چه کسی نیازمند مال است؟ پس کسی در میان مردم بر نخیزد مگر یک نفر!
پس امام [به او]می‌فرماید: نزد خزانه دار برو و به او بگو: مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف به تو فرمان می‌دهد که به من مالی بدهی. پس خزانه دار به او می‌گوید: جامه ات را بیاور، تا اینکه وسط جامه اش را پُر می‌کند و چون آن را بر دوش می‌کشد پشیمان می‌شود و می‌گوید:
چرا در میان امت محمد صلی الله علیه و آله و سلم من از همه حریص تر باشم… پس مال را بر می‌گرداند ولی از او قبول نمی شود و به او گفته می‌شود: ما آنچه عطا کردیم باز پس نمی گیریم. »

ادامه »

 آیه: لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ آل‌عمران/92
هرگز به نیکی نمی‌رسید مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید

 آینه
حکایت؛ زندگی حضرت آیت‌الله بروجردی بسیار ساده و زاهدانه بود. ایشان با وجود اینکه وجوهات زیادی در اختیار داشتند و می‌توانستند در مصارف شخصی استفاده کنند، اما دیناری از آن را خرج نکردند و تمامی مخارج داخلی خود را از درآمد ملک شخصی خود که در بروجرد داشتند، پرداخت می‌کردند.

مدتی بود ایشان از ناحیه پا، دچار درد شدیدی شده بودند و به همین جهت یکی دو سفر به آبگرم محلات رفتند. در یکی از سفرها مردم متوجه حضور ایشان در محلات شدند و به دیدن این عالم محبوب رفتند. در ضمن عده‌ای از فقرا هم آمده بودند. آیت‌الله به آن‌ها کمک کردند و حتی دستور دادند چندتا گوسفند بخرند و گوشت آنرا را بین فقرا تقسیم کنند. پس از تقسیم گوشت بین فقراء، مقداری گوشت برای ایشان کنار گذاشتند تا یک وعده کباب برایشان تهیه کنند. سفره انداخته شد و ماست و خیار را گذاشتند. چند سیخ کباب هم که از همان گوشت‌ها تهیه کرده بودند، خدمت ایشان گذاشتند. ایشان فرمودند: این کباب‌ها از کجاست؟ گفتند: از همان گوشت، مقداری را برای شما درست کرده‌ایم. ایشان فرمودند: من این کباب را نمی‌خورم. این‌ها را هم بین فقرا تقسیم کنید که بوی آن را استشمام کرده‌اند و همان ماست و خیار را تناول کردند.1

کسی که او نظر مهر در زمانه کند
چنان سزد که همه کار عاقلانه کند
قناعت است و مروّت نشان آزادی
نخست خانه دل وقف این دوگانه کند 2
#آیه‌ها_و_آینه‌ها

1. با اقتباس و ویراست از کتاب چشم‌وچراغ مرجعیت
2. سعدی

عنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً»(۱): رِضْوَانُ اللَّهِ وَ الْجَنَّةُ فِي الْآخِرَةِ وَ الْمَعَاشُ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ فِي الدُّنْيَا.

امام صادق علیه‌السلام در تفسیر آیه «رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً» فرمود:
رضایت خداوند و [ورود به] بهشت خیر آخرت و فراهم بودن زندگی و اخلاق نیکو، خیر دنیا است.

کافی،‌ج۵،‌ص۷۱
 ۱. بقره،‌۲۰۱

#اميرالمومنين #علي عليه السلام در #نهج البلاغه در موارد عديده اي از #نماز، اين فرمان بزرگ الهي و محبوب مورد علاقه اش كه براي هيچ عملي بمانند آن ارج نمي نهاد، سخن به ميان آورده و اهميت آن را ياد آور شده است.
از جمله در آغاز خطبه ي ۱۹۹ كه موضوعات مهم اسلامي را به اصحابش وصيت مي‌نمايد و نسبت به انجام دادن آن‌ها سفارش مي‌كند، مي‌فرمايد:
از جمله در آغاز خطبه ي ۱۹۹ كه موضوعات مهم اسلامي را به اصحابش وصيت مي‌نمايد و نسبت به انجام دادن آن‌ها سفارش مي‌كند، مي‌فرمايد:
#نماز را چنان كه بايد بر پا داريد و در حفظ و اداي آن كوشا باشيد، و هر چه بيشتر به جا آوريد و به وسيله ي آن به خداوند تقرب جوئيد، زيرا كه خداوند در قرآن مي‌فرمايد: نماز فريضه اي است كه در وقت معين بر اهل ايمان واجب شده است. آيا پاسخ دوزخيان را نشنيده ايد كه وقتي طبق گفته خداوند در قرآن از آنها مي‌پرسند: «چه چيز شما را به دوزخ افكند» مي‌گويند: ما از نماز گزاران نبوديم.

#نماز، گناهان را مانند ريزش برگ درختان مي‌ريزد، و همچون رهايي چهار پايان از بند، انسان را رها مي‌سازد. رسول خدا- صلي الله عليه و آله و سلم- نماز را به چشمه ي آب گرمي تشبيه فرمود كه بر در خانه ي مردمي باشد و شباه روز، پنج نوبت از آن شستشو كند، كه در اين صورت ديگر چركي در بدن وي باقي نخواهد ماند.
#مقام و اهميت #نماز را مرداني از مومنين مي‌دانند كه زينت كالاي دنيا و فرزندي كه نور چشم انسان است، و ثروت و دارائي، آنها را به خود مشغول نمي دارد چنان
كه خداوند در قرآن مجيد فرموده است: مرداني هستند كه تجارت و داد و ستد دنيا آنها را از ياد خدا و اقامه نماز و پرداخت زكات باز نمي دارد.
با اين كه خدا، بهشت را به #پيغمبر مژده داده بود از بس نماز مي‌گزارد، خود را به رنج انداخته بود، و در اين كار نظر به اين آيه شريفه داشت: خانواده ات را فرمان ده نماز بگزاردند، و خويشتن نيز بر انجام آن شكيبا باش.
از اين رو پيغمبر هم خانواده خود را به انجام اين فريضه بزرگ الهي وادار مي‌كرد و خود نيز با بردباري به اداي آن مي‌پرداخت.
از اين رو پيغمبر هم خانواده خود را به انجام اين فريضه بزرگ الهي وادار مي‌كرد و خود نيز با بردباري به اداي آن مي‌پرداخت.

يكي از وظايف مسلم شيعيان در زمان غيبت امام، دعا براي قرب ظهور و درخواست قيام آن حضرت است. نشانه شيعه راستين آن است كه هر صبح و شام و با هر نماز و نياز، دست حاجت به پيشگاه خداوند رئوف مي‌برد و از او ظهور مولايش را درخواست مي‌كند. شيفته حقيقي امام زمان عليه السلام، در دعا براي ظهور محبوبش اسير الفاظ نيست، گرفتار عبارت پردازي نيست، بلكه از عمق جان دعا مي‌كند و با تمام وجود، ديدار امامش را مي‌طلبد. تنها زبانش سخن نمي گويد، بلكه قلبش در هجران يار مي‌سوزد. دلش در فراق محبوب، مضطرب است. ديدگانش در انتظار ديدار اشكبار است و گردش زبانش در كام، همچون اشكهاي غلطانش بر گونه، نشانه محبت دروني و علاقه قلبي به مولا و محبوب است. در دوران تاريك و طوفان زده غيبت، تنها كساني به راه نجات و سعادت رفته اند كه پيوسته به ياد امام زمان عليه السلام هستند و همواره در فراقش اشك مي‌ريزند و براي قرب ظهورش دعا مي‌كنند. [ صفحه ۲۲] شيعه شيفته به سان انساني فارغ و بي سوز، نيايش نمي كند، بلكه مانند عاشقي دلباخته، با دلي پر سوز و گداز دعا مي‌كند. او از صميم قلب، امامش را مي‌طلبد و با تمام وجود براي ظهور مولايش دعا مي‌كند. آيا مي‌توانيد حال شخص غريق را تصور كنيد؟ دريا طوفان مي‌شود. امواج سهمگين، كشتي را زير و رو مي‌كنند. ابرها مي‌غرند. باران به شدت مي‌بارد. هوا تاريك مي‌شود. كشتي در ميان طوفان و تلاطم شديد آبها، واژگون مي گردد. سرنشينان كشتي، و حشتزده و مضطرب، به دريا مي‌ريزند. اقيانوس بي پايان، انسانها را لابلاي امواج خروشان مي‌پيچد و به كام مرگ مي‌فرستد. انساني كه در ديار گرفتار طوفان شده، كشتي اش شكسته، به دريا افتاده و در حال غرق شدن است، چگونه براي نجات خويش دعا مي‌كند؟ با چه حالي خدا را مي‌خواند و چطور از پرده دل به پيشگاهش التماس مي‌كند؟ شيعه دلباخته در زمان غيبت، ميان موجهاي پر خروش حكومتهاي خود كامه، در دل درياي طوفان زده و تاريك اجتماعات فاسد بشري، كشتي سعادتش شكسته مي‌بيند، دل را در فراق امام و مولايش مضطرب و پريشان مي‌يابد و بدونم يكذره ظاهر سازي و خود نمايي از صميم قلب فرياد مي‌كشد: اين بقيه الله؟ و با اشك و سوز مي‌گويد: اين المنتظر لاقامه الامت و العوج؟ كجا است مصلحي كه انتظار مي‌كشيم انحرافها و كجي‌ها را راست گرداند؟ [ صفحه ۲۳] اين المرتجي لازاله الجور و العدوان؟ كجا است مايه اميدي كه ستم و بي عدالتي را از جهان برچيند؟ اين معز الاولياء و مذل الاعداء؟ كجا است عزت بخش دوستان و ذليل كننده دشمنان؟ اين ابن النبي المصطفي و ابن علي المرتضي و ابن خديجه الغراء و ابن فاطمه الكبري؟ و همين دعاها و اشكها است كه شيعيان دلباخته را از تيرگيها نجات مي‌دهد. حضرت امام حسن عسكري عليه السلام به احمد بن اسحاق فرمودند: و الله ليغيبن غيبه لا ينجو فيها من الهلكه الا من ثبته الله عز و جل علي القول بامامته و وفقه للدعاء بتعجيل فرجه. سوگند به خدا - فرزندم - داراي غيبتي خواهد بود كه هيچ كس در آن دوران از هلاكت و نابودي، رهايي نمي يابد، مگر مسي كه خداوند، او را بر اعتقاد به امامت وي استوار ساخته و بر دعا براي تعجيل ظهور آن حضرت تويقش بخشد. دلباختگان حضرت ولي عصر عليه السلام و شيفتگان آن حضرت، از ياد او و جستجوي وجود شريفش غفلت نمي ورزند. آيا ممكن است كسي شيفته او باشد و فراموشش كند؟ هرگز. و آيا مي‌شود دلباخته جانسوزي پيوسته به ياد او باشد، به حضرتش درود و سلام فرستد، اشك اندوه ببارد، در هجرانش بسوزد، براي ظهورش دعا كند، ولي آن حضرت، او را از ياد ببرند و به فريادهاي مشتاقانه پاسخ نگويند؟! نه، نه، هرگز، او چشمه لطف و احسان است. او منبع جود و بزرگواري است. او باب رحمت خداوند است. اللهم ارني الطلعه الرشيده و الغره الحميده و اكحل ناظري بنظره مني اليه و عجل فرجه و سهل مخرجه.

امام زمان بهار دلها -صفحه۱۷