امام صادق علیه السلام فرمودند:
نوه من در سرزمین خراسان در شهر طوس، به شهادت می رسد؛ کسی که با معرفت او را زیارت کند، روز قیامت با دست خودم او را گرفته و وارد بهشت می کنم.
حمزة بن حمران عرض کرد:
فدایت شوم «و ما عرفان حقه؛ مراد از زیارت با معرفت چیست؟».
حضرت فرمودند:
يعلم أنه امام مفترض الطاعة؛ این که بداند او امام است و پیرویش واجب.
( یعنی اگر در سال ۵۰ میلیون نفر هم به زیارتش در مشهد بروند، ولی در عمل، مامومش نباشند باز هم امام رضا غریب است).
از این کلام استفاده می شود که زمانی امام غریب نیست که ما در تمام ابعاد زندگی، مامومش باشیم و طوری زندگی کنیم که او می پسندد.
راستی زندگی این گونه هست؟ در ارتباط با همسر، همسایگان،بستگان، در میهمانی ها و عقد و عروسیها، در کوچه و خیابان و بازار و….
طوری زندگی می کنیم که به ما بگویند ماموم امام زمان عج؟!
بله، در مسیر کاستن از غریبی امام زمان، کاری که از دست ما بر می آید این است که بدانیم او امام است و پیروی واجب.

آیت الله حق شناس (ره)

انسان باتقوا دنیا را با دور شدن از علائق جسمانی رها می‌کند. دنیا آن چیزی است که انسان را از خدا دور می‌کند. دنیا همین علائق و تعلقات است؛ نه این که دنیا، آن فرش زیبا باشد که زیرپا انداخته‌ای، نه آن خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنی؛ دنیا تعلق به این‌هاست، باید این تعلقات را بزنی.

خلاصه کلام اینکه دین خودتان را به وسیله ورع حفظ کنید. ملاک دین، ورع است و طبق حدیث «‌اورع الناس من تورّع عن محارم الله؛ باورع ترین مردم کسی است که از گناهان پرهیز کند.

منبع: کتاب ز ملک تا ملکوت

گردن ها را برای شمشیرش آماده کنیم یا دل ها را برای شناخت؟!
رسول خدا صل الله علیه و آله فرمودند:
«حضرت مهدی در امتم قیام می کند و خداوند او را برای فریادرسی مردم می فرستد».
دو قرن و نیم قبل از ولادتش، رسول اکرم صل الله علیه و آله خبر از ظهور و قیامش داده است: «يخرج المهدي في امتي:».
ضامن آمدنش خداست و اوست که ایشان را می فرستد.
از آن جا که همه قبول دارند حضرت مهدی جانشین رسول خداست، پس امامت و جانشینی رسول خدا از اصول است و فعل الله؛ یعنی تعیین امام و جانشین رسول خدا، کار خداست نه دیگران!«يبعث الله».
او برای فریاد رسی و نجات می آید، نه کشتن: «يبعثه الله غياثا للناس».
آری، او بهار مخلوقات و فزع و پناه بندگان است و اگر سخن از شمشیر و قیام مسلحانه آمده است دقیقا در راستای نجات بشریت است، نجات آنان از چنگال مستکبران ؛ همانند طبیب حاذق و متعهدی که در راستای نجات بیمار خود، ممکن است از تیغ نیز در جراحی استفاده کند و غده چرکین که حیات این بیمار را به خطر انداخته است، از بین ببرد.
و نهایتا این که کار امام مهدی، جهانی و موضوع کارش تمام انسانها هستند؛ «غياثا للناس»
او برای نجات و هدایت و سعادت انسان می آید؛ شرقی باشد یا غربی، سفید پوست باشد یا سیاه پوست، شیعه باشد یا غیر شیعه.

سالروز میلاد حضرت فاطمه معصومه و وجود مبارک امام هشتم (سلام الله علیهما) این دهه، دهه کرامت است؛ یعنی در این دهه می توان فرشته شد، چون کرامت در شناسنامه ملائکه است. وقتی ذات اقدس الهی فرشته ها را معرفی می کند در سوره مبارکه «انبیاء» می فرماید: ﴿بَلْ عِبادٌ مُکرَمُونَ٭ لا یسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ﴾ فرشته را بندگان کریم می داند و معرّفی این کرامت را به این دو عنصر محوری قرار می دهد که نه اهل افراط اند نه اهل تفریط اند. این جمله ﴿لا یسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ﴾ این به منزله حدّ تامّ کرامت است؛ ﴿بَلْ عِبادٌ مُکرَمُونَ﴾ چرا؟ چون ﴿لا یسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ﴾ نه جلو می‎افتند نه دنبال، این اصل اوّل که ذات اقدس الهی در سوره «انبیاء» فرشته ها را به عنوان بندگان مکرّم معرفی می کند.

از جمله ایام الله، دهة کرامت است که آغاز و انجام آن به ولادت دو کریم از خاندان کرامت و مجلای اسم اعظم کریم خداوندی، مزین گشته است، البته نامگذاری این ایام به دهۀ کرامت حکمتی اجتماعی دارد که برخاسته از روح کریمانه و قلب پاک مردم جامعۀ ماست، ولی شایسته است که به این مناسبت، از خوان کرم اهل بیت و احادیث شریف رسیده از آن بزرگواران، بهره مند شویم.

در هر یک از ماه های قمری مناسبتهایی مـرتبط بـا اهـل بیت(ع) وجود دارد که می توان آن ماه را به نام آن امام نامید؛ در ماه ذی قعده می توان به خاطر مناسبتهای مـربوط به امام رضا(ع) آن را ماه امام رضا(ع) نامید؛ چرا که ولادت و شهادت آن حضرت (بنا بـر قولی) در این ماه واقع شـده اسـت و از طرفی دیگر بهترین فصل زیارت آن حضرت؛ بلکه زیارت مخصوص ایشان است. همچنین ابتدای این ماه با ولادت خواهر گرانقدرش حضرت معصومه(س) مزین گشته و آخر این ماه نیز با شهادت حضرت جواد(ع) فرزند دلبند آن حضرت سـیاهپوش گردیده است. علاوه بر این، چند سالی است که اوّل تا یازدهم آن را «دهة کرامت» نامیده اند.