از خدا بخواه

«رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماما» (فرقان: 74):

خدایا کاری کن که همسران و بچه هایمان چشم و چراغ و مایه عزت ما باشند، و ما را الگوی خود مراقبان کن.

برای خانواده ات این طور دعا کن

آن زن ها و بچه های شکست ناپذیری که دیدی، آن چهره های محکم و مصممی که نمی توانستی از آنها چشم برداری، ثمره دعای آن مجاهدانی بودند که در قنوت نماز شب هایشان، ذکر این آیه از زبانشان نمی افتاد که همسران و فرزندانشان، نه فقط چشم های خودشان که چشم سرزمین زیتونها را هم روشن کرده بودند که نه تنها پا پس نکشیدند، بلکه به اسطوره ها و الگوهای ایستادگی تبدیل شدند. دفعه ی بعد که از خدا برای بچه هایت فقط فلان رتبه کنکور و استخدام در فلان شرکت دولتی را خواستی به دعاهای دیگری هم فکر کن، شاید چشم روشنی واقعی جای دیگری باشد.

خداوند در آیه 92 سوره مبارکه آل عمران می فرماید:

«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏؛ فقط وقتی به مقام خویان می رسید که از چیزهای دوست داشتنی تان در راه خدا هزینه کنید».

از دوست داشتنی ها ببخش

 کوچک شروع کن. مثلا از بخشیدن ته دیگ سیب زمینی ات به خواهرت یا تقسیم کردن گل هندوانه ای که حتی از دیدنش دهانت آب می افتد. یا دادن صندلی اتوبوست به آدمی که خستگی از  سر و رویش می بارد. آن وقت خودت آرام آرام احساس می کنی که چطور مرزهای روحت وسیع و وسیع تر می شوند که چطور توی دلت حتی برای آدم های آن سر دنیا هم جا باز می کنی که چطور دیگر نمی توانی از تماشای رنج مردم آن نوار باریک ایستادگی ساده بگذری. کوچک شروع کن تا بتوانی برای فداکاریهای بزرگ تر آماده شوی، تا بتوانی از دوست داشتنی های بیشتری دل بکنی.

بزرگ شویم

دیدی بچه های کوچک حاضر نیستند اسباب بازی خودشان را به بچه های دیگر بدهند؟ برخی افراد و حتی جوامع در همین عالم کودکی باقی می مانند زندگی غربی آدم ها را کوچک تربیت می کند.

چون همه دعوت می شوند به فردیت و حفظ آنچه که دوست دارند. اما چگونه می توان از دوست داشتنی ها گذشت؟ وقتی بزرگ شویم و به علاقه ای بزرگتر برسیم .بچه هیچوقت از عروسک خودش دست نمی کشد اما اگر یک ماشین که به آن علاقه دارد به او بدهی حاضرست از این علاقه کوچک تر بگذرد. برای رسیدن به مقام نیکان و ابرار باید از علاقه های کوچک گذشت و به عشقی بزرگتر دل بست؛ عشق به خدا و خلق او.«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏؛ هرگز به نیکی دست پیدا نمی کنید، مگر اینکه از آنچه دوستش دارید انفاق کنید». «اگر در جامعه ی اسلامی نیازی وجود داشت، همه ی افراد جامعه بدون استثنا موظفند بر حسب اختلاف تمکن خودشان آن خلا را پر کنند…اسلام می گوید مردم تحصیل مال بکنند و از آن مالی که تحصیل کرده اند، حوائج معمولی زندگی و نیاز خود را برآورده بکنند و مابقی آن را در راه خدا انفاق بکنند…«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏»؛ آن عزیزترهاش را در راه خدا بده، آنچه که بیشتر به آن علاقه داری»(مقام معظم رهبری خطبه های نماز جمعه تهران ۱۳۶۶/۰۸/۲۹

مادری که در خانه از دوست داشتنی های خودش می گذرد، بچه هایش را برای یک زندگی جمعی و ولایی تربیت کرده است. دقیقا مانند حضرت زهرایی که از لباس عروسی اش گذشت. یتیم و اسیر و فقیر آمدند و از غذای دوست داشتنی اش گذشت: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبه مسكينا ويتيما وأسيرا»(انسان: 8). اما خانه ای که والدین از خواسته هایشان نگذشته اند، نمی تواند فرزندان خوبی پرورش دهد. این نگاه ایثارگرانه نه تنها در خانواده بلکه در جامعه نیز نتایج شگرفی به همراه دارد. گذشتن در نگاه مؤمن از دست دادن نیست. خداوند متعال در موضوع جهاد و جان دادن از ادبیات بازاری استفاده می کند، می فرماید من از مؤمنین جان و مالشان را می خرم یعنی حواست باشد اگر از چیزی گذشتی من چند برابرش را به تو می دهم. مصداق اتم و اکمل «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون‏» پدران شهدا، مادران شهدا، همسران شهدا هستند. امروز نیز مجاهدان غزه و لبنان از همه هستی خود به عشق خدا گذشته اند. حالا نوبت ماست که این آیه را در زندگی خود به عمل درآوریم. چنان که رهبر انقلاب می فرمایند: «بر همه ی مسلمانان فرض است که با امکانات خود در کنار مردم لبنان و حزب الله سرافراز بایستند».

 خداوند در این آیه از ما خواسته است که برای رسیدن به نیکی و تقرب به او، از آنچه دوست داریم انفاق کنیم.

 برای عمل به این آیه در زندگی می توانیم:

فهرستی از چیزهایی که به آنها علاقه داریم (مانند زمان، توانایی ها، اموال یا حتی تعلقات عاطفی) و خلاهایی که اطرافمان هست تهیه کنیم و بررسی کنیم که چگونه می توانیم بخشی از آنها را در راه خدا انفاق کنیم.

در کنار بخشیدن چیزهایی که نیاز نداریم، از چیزهایی که به آنها علاقه داریم و برایمان ارزشمندند، اتفاق کنیم. گاهی باید از خوابت بزنی تا با بچه ات بازی کنی! گاهی باید از آبرویت خرج کنی تا برای کسی آبرو دست و پا کنی!

 بعضی ها برای امام زمان دعا می کنند، اما چه دعایی؟! وقتی خدا ته دل آنها را نگاه می کند، می بیند حتی یک ذره اضطرار برای آمدن امام زمان در دلشان نیست. آنها به وضعیت موجود خودشان راضی اند. البته بدشان نمی آید که آقا بیاید اما چندان هم درگیر نیستند و حال اضطرار ندارند، در خانه خدا را ول نمی کنند، اما مضطر هم نیستند.

 مضطر میدانی کیست؟ به قول علامه طباطبایی(ره): مضطر یعنی آدم بی چاره و درمانده، کسی که از همه جا بریده شده و دیگر هیچ راهی ندارد. نمی دانم شما در زندگی چند بار مضطر شده اید، اما حال عجیبی است. مضطر شدن همان لحظه ای است که تمام درها به رویت بسته می شود و دیگر هیچ تکیه گاهی جز خدا برایت باقی نمی ماند. شاید این حال را زمانی حس کرده باشی که عزیزی در بیمارستان روی تختی سرد و بی حرکت افتاده و دکترها با تکان دادن سر به تو فهمانده اند که دیگر کاری از دستشان برنمی آید. آن لحظه که تمام درمانها، داروها و امیدهای زمینی را از دست می دهی، بغضی سنگین در گلویت می نشیند و دستهایت بی اختیار به سوی آسمان بلند می شوند. این همان حال مضطر» است.

 فرق مضطر بودن به خود حضرت با مضطر بودن در زندگی

 خدا به دعای چه کسانی برای آمدن امام زمان نگاه می کند؟ به دعای کسانی که به خود حضرت مضطر هستند، کسانی که فقط خود امام را می خواهند نه کسانی که صرفاً در زندگی خود دچار مشکلات شده اند و برای رفع گرفتاری هایشان دعای فرج می خوانند. گاهی شما مضطر به آمدن خود آقا هستید، گاهی نه بلکه چند مشکل دارید و برای حل آنها دعای فرج می کنید. این نوع دعا فایده ندارد.

در زمان امیرالمؤمنین، مردم مدینه مضطر شدند و به خانه حضرت آمدند و گفتند: «آقا جان شما بیا و حاکم ما شوا چرا؟ چون مشکلات داشتند و امیرالمؤمنین را حلال مشکلات خود می دیدند. حضرت ابتدا نپذیرفت اما آن قدر اصرار کردند که قبول کرد. چرا؟ چون آنها به خود حضرت و مدیریت او مضطر نبودند، بلکه صرفاً به رفع مشکلاتشان نیاز داشتند، به همین دلیل حکومت حضرت فقط پنج سال طول کشید؛ زیرا در نهایت از حکومت او خسته شدند.

 بعضی ها نیاز به حضور امام را احساس نمی کنند

 خدا دعای کسانی را مستجاب می کند که مضطرانه به امام زمان دعا کنند، اما بعضی ها احساس نیاز به حضور امام ندارند. یکی از اصحاب امام صادق از ایشان پرسید: «ثواب ما یاران شما بالاتر است یا ثواب یاران آخرین امام؟ امام صادق پاسخ دادند: «ثواب کارهای شما بالاتر است؛ زیرا در دوران غربت و مظلومیت هستید». آن شخص نتیجه خاصی از این پاسخ گرفت و پرسید: پس چرا دعا کنیم که فرج آن حضرت زودتر برسد در حالی که در زمان امامت شما، ثواب اعمال ما بیشتر است؟ امام صادق فرمودند: «سبحان الله! آیا دوست ندارید که خداوند عدل و حق را در زمین آشکار کند، حال عموم بندگان را نیکو گرداند وحدت و الفت میان دلهای پراکنده برقرار شود؟».

 من فعلا کاری به جواب حضرت ندارم، بلکه به سؤال آن شخص کار دارم. این نشان می دهد که بعضی ها مضطر به حضرت نیستند. اما اگر با حال اضطرار به آمدن حضرت دعا کنیم و بگوییم: «آقا! فقط خودت را می خواهیم، چه اتفاقی می افتد؟

اگر با حال اضطرار به آمدن حضرت دعا کنیم

امام صادق فرمودند: « لما طال عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ الْعَذَاب ضجوا و بكوا إِلَى اللَّهِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً، فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى وَ هارون يُخلصهم من فرعون فحط عنهم سبعين ومائة سنة …؛ چون گرفتاری بنی اسرائیل به طول انجامید، چهل صبح به درگاه الهی ضجه زدند و گریه کردند. خدا به موسی و هارون وحی کرد که آنها را از شر فرعون نجات دهند و صد و هفتاد سال از چهارصد سال گرفتاری شان را کاهش داد. سپس امام صادق فرمودند: «اگر شما نیز چنین کنید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد کرد. اما اگر چنین نباشید سختیها تا پایان مدت مقرر ادامه خواهد یافت».

 مخصوصاً اگر استغاثه و دعا جمعی باشد

 دعا و استغاثه جمعی تأثیر بیشتری دارد. امام صادق فرمودند: «چهل نفر مرد برای دعا نزد هم اجتماع نمی کنند و خدا را در کاری نمی خوانند جز آنکه خداوند دعای آنها را مستجاب کند اگر چهل نفر نبودند، چهار نفر ده بار خدا را بخوانند خداوند دعای آنها را اجابت می کند. اگر چهار نفر هم نباشند یک نفر که چهل مرتبه خدا را بخواند خداوند دعای او را اجابت خواهد کرد» (تفسیر عیاشی، ج2، ص154).

 استغاثه برای ظهور؛ شرط عبور از مسیر ناهموار

 «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَليلاً ما تَذَكَّرُونَ؛ يا آن كه درمانده را چون او را بخواند پاسخ دهد و گزند و آسيب را از او بردارد و شما را نمايندگان خود- يا جانشين پيشينيان- در زمين سازد [بهتر است يا آنچه انباز مى‏ گيرند]؟ آيا با خداى يكتا خدايى هست؟ اندكى ياد مى‏ كنند و پند مى ‏پذيرند» (نمل: 62)

استغاثه و استقامت دو شرط عبور از سنگلاخ های آخر الزمان

 بی شک مقصد ما ظهور است و جهان به سوی ظهور در حال حرکت است. مسیر نیز مشخص است، اما این مسیر پر از سنگلاخ ها و ناهمواری هاست. سؤال اینجاست که چه کسانی از این مسیر سنگلاخی و دشوار به سلامت عبور کرده و به مقصد ظهور می رسند؟ چه کسانی می توانند در این مسیر و نقشه راه ظهور نقش آفرین باشند؟

برای عبور از این مسیر سخت و ناهموار دو شرط اساسی وجود دارد:

۱. استغاثه به درگاه خدا

۲. استقامت؛ یکی از جنس دعاست و دیگری از جنس عمل

 بعضی ها اهل استغاثه هستند ولی استقامت ندارند.

 خداوند هر دو شرط را از ما می خواهد. بعضی ها اهل استغاثه هستند اما اهل استقامت نیستند. آیا فکر می کنید چنین افرادی می توانند از این مسیر پر فراز و نشیب با سلامت عبور کنند؟ هرگز.

 امیر المومنین (ع) فرمودند: «الدَّاعِي بِلَا عَمَلٍ كَالرَّامِي بِلَا وَتَر؛ دعا کننده بدون عمل مانند تیراندازی است که زه کمان ندارد».

افرادی که مدام می گویند «اللهم عجل لولیک الفرج اما برای فرج اقدامی نمی کنند، اهل استغاثه هستند ولی استقامت ندارند. آیا این استغاثه اثر دارد؟ بله، استغاثه واقعاً اثر دارد. اتفاقا می خواهیم درباره اثر استغاثه با هم سخن بگوییم ولی حواسمان باشد، استغاثه را بدون استقامت در نظر نیاور اصلا. حتی انتظار فرج را فرمودند افضل اعمال است یعنی چه؟ یعنی انتظار هم از جنس عمل است. اتفاقا این روایت قبل از روایت قبلی آمده است.

 یعنی روایت این گونه است: پیامبر فرمودند: «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ وَ الدَّاعِي بِلَا عَمَلٍ كَالرَّامِي بِلَا وَتَرَ؛ بهترین اعمال انتظار فرج از جانب خداست. دعا کننده بدون عمل مانند تیراندازی است که کمانش زه ندارد». پس استغاثه و استقامت باید با هم باشند.

خدا روی دعا و استغاثه ما خیلی حساب باز کرده است، اما مسئله اینجاست که چه کنیم خیلی ها بر روی استغاثه برای آمدن بقیة الله الاعظم حساب باز نمی کنند. با نا امیدی می گویند مگر دعای من چقدر اثر دارد؟! در حالی که خداوند روی دعای ما حساب ویژه ای باز کرده است. او با دعای من و شما حتی مقدرات و تصمیمات قطعی خود را تغییر می دهد. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «أمن يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ الخَلْقَاءَ الْأَرْضِ أَإِلَهُ مَعَ اللَّهِ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ؛ آیا کسی هست جز خداوند که دعای مضطر را اجابت کند و گرفتاری را برطرف سازد و شما را جانشینان زمین قرار دهد؟ آیا معبودی جز خدا هست؟!

این آیه نشان می دهد که تنها خداوند می تواند دعای مضطر را اجابت کند، گرفتاری ها را برطرف سازد و ما را جانشینان زمین قرار دهد. این آیه، آیه ای کاملاً مهدوی است. آیا نمی خواهید ظهور اتفاق بیفتد و شما جانشینان زمین شوید؟ چه کسی این کار را انجام می دهد؟ خداوند. چگونه؟ یک قدم مهم آن دعا و استغاثه است. اما شرط مهم دعا و استغاثه این است که شما به اضطرار برسید.

گوشه ای از آثار روزه

 3. زمینه های جلب محبت حق
در فرصت معنوی ماه مبارک رمضان ، زمینه‌های کسب محبت الهی فراهم است و بهره‌وری از چنین فضای معنوی و به کارگیری جاذبه‌های محبت و رحمت حق به همت افراد بستگی دارد.
گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست.
بر اساس روایتی رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید:
خدای تعالی برخی حالت‌ها و کارها مانند کم‌خوری و کم‌حرفی و کم‌خوابی را دوست دارد و بعضی امور را مثل پرخوری، پرگویی و پرخوابی را دشمن دارد.
و نیز از آن حضرت روایت شده است:
منفورترین مردم نزد خدا کسی است که روز زیاد می‌خوابد در حالی که شب نماز نخوانده است و کسی که زیاد می‌خورد و هنگام خوردن نام خدا را بر زبان جاری نمی‌کند و سپاس و حق را به جای نمی‌آورد.
و نیز آن حضرت فرمود :
«لَیسَ شَیءٌ أبغَضَ إلَی اللّٰهِ مِن بَطْنٍ مَلانَ؛ چیزی نزد خدا منفورتر و مغبوض‌تر از شکم پر نیست».
معمولاً در ماه مبارک رمضان توفیق توبه، تقوا، طهارت باطن، توکل، احسان به نیازمندان،  عشق ورزی به اولیای الهی، محبت به مردم، صبر و پایدارای در برابر گناه و تحمل مشقت در راه حق به خاطر روزه فراوان است و همه این موارد از عوامل کسب محبت خداست.
از طرفی خود روزه‌داری و تحمل گرسنگی و تشنگی و پرهیز از محرمات و رعایت آداب معنوی روزه یک فریضه دینی به شمار می‌رود و در حدیث معتبر و معروفی از حضرت امام صادق علیه السلام در باب فریضه آمده است که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: خدای متعال می‌فرماید:

«مَا تَقَرَّبَ إلَیَّ عَبدٌ بِشَیءٍ أحَبَّ إلَیَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَیهِ؛ عبد با هیچ وسیله‌ای محبوب‌تر از آنچه بر او واجب کرده‌ام به من تقرب نیافته است».
بی‌جهت نیست که خدا فرشتگانی را به نوازش روزه‌دار می‌گمارد، چنانکه حضرت امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
هر که برای خدای عزیز و جلیل، روزی را در شدّت گرما روزه بدارد و از پی آن دچار عطش و تشنگی زیاد گردد، خدا هزار فرشته بر او می‌گمارد که دست نوازش بر رویش می‌کشند و به او مژده و بشارت می‌دهند تا هنگامی که افطار کند خدای تعالی به او می‌فرماید:
«مَا أطیَبَ رِیحَکَ وَ رَوحَکَ یَا مَلائِکَتی اشهَدُوا أنِّی قَد غَفَرتُ لَهُ؛ چه پاکیزه و خوشبوست بویت و رویت،  ای فرشتگانم ! گواه باشید که او را آمرزیدم».
بی‌سبب نیست که روزه‌دار هنگام وفات که به لقای حق می‌رسد خوشنود و شادمان می‌شود، یعنی از حساس‌ترین لحظه‌های عمر در جهان و در آغاز ورود به عالم آخرت که دست از همه چیز این دنیا بریده است،  همان لحظه‌ای که روزه‌خواران متکبر و گردنکشان و مستکبران باسخط و خشم و نفرت خدا روبرو می‌شوند، با روزه‌دار با لطف و رحمت الهی برخوردار می‌شود،  امام صادق علیه السلام بر اساس روایتی می‌فرماید:
« لِلصَّائِمِ فَرحَتانِ ، فَرحَةٌ عِندَ إفطَارِهِ وَ فَرحَةٌ عِندَ لِقَاءِ رَبِّهِ؛ برای روزه‌دار دو شادمانی وجود دارد : یکی خرسندی در هنگام افطارش و دیگر هنگام لقای پروردگارش».
یقیناً پاداش آخرتی روزه، قابل مقایسه با تحمل سختی چند ساعت گرسنگی و تشنگی و خودداری از شهوات و مفطرات روزه نیست و روزه در قیامت به فرموده پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله سپری در برابر آتش دوزخ است:
«الصَّومُ جُنَّةٌ مِنَ النّارِ ».
پاداش روزه بر پاداش سایر عبادت‌ها امتیازهایی دارد.  چنانکه در حدیث قدسی آمده است :
«کُلُّ الحَسَنَةِ بِعَشْرِ أمثَالِهَا إلیٰ سَبعمِائَةِ ضِعفٍ إلّا الصّیَامَ فَإنَّهُ لِی وَ أنَا أُجزَی بِهِ؛ هر کار خوبی پاداشش ده برابر و یا بیشتر تا هفتصد برابر است جز روزه ، زیرا که روزه برای من است و من به آن پاداش می‌دهم « یا » خود من پاداش آن هستم».

از طرفی روزه ماه مبارک رمضان مصداق صبر و استقامت است ، روزه‌دار خود را برای حفظ ظاهر و باطن روزه‌اش ملزم می‌داند که در برابر هر گناهی استقامت و پایداری نماید،  از خوردن و آشامیدن و شهوت‌رانی و نگاه به نامحرم و شنیدن غیبت و تهمت و یا انجام غیبت و تهمت و خلاصه در برابر هوا و هوس و دعوت شیطان پایداری کند و به همین خاطر حضرت امام صادق علیه السلام در تفسیر و تأویل آیه شریفه:
«وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاٰةِ؛ از صبر و نماز در همه امور زندگی یاری جویید» (بقره: 45).
می‌فرماید: مراد از صبر روزه است،  هر گاه بلا و سختی دامنگیر مردی شد روزه بگیرد،  زیرا خدای عزّ و جلّ می‌فرماید:  و از صبر مدد بخواهید، یعنی از روزه .
و از طرفی خداوند سبحان، پاداش صابران را بی‌حساب عنایت می‌کند:
«إِنَّمٰا یُوَفَّی الصّٰابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسٰابٍ؛ فقط شکیبایان پاداششان را کامل و بدون حساب دریافت خواهند کرد»(زمر: 10)
تفضل و احسان آخرتی حق و پاداش‌های فراوان خدای مهربان بی‌شمار است، به عنوان نمونه در ماه مبارک رمضان خواب روزه‌دارانعبادت و نفس زدن آنان عین تسبیح و ذکر خداست.
با این که همه وجودمان از اوست و هستی ما در سیطره مالکیت و قدرت اوست و توفیق روزه گرفتن ما نیز از جانب اوست و از این جهت نباید شایسته مزد و پاداشی باشیم، ولی بزرگواری حق، گویا ما را مستقل به حساب آورده و طرف حساب خود قرار داده است که اگر کار مثبتی انجام دهیم حتماً شایسته مزد و پاداشیم.
کرم و عنایت او تا کجاست که برای هر بار نفس کشیدن روزه‌دار و هر لحظه خواب او و حضورش در مساجد و محافل دینی و … پاداش قرار داده است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله درباره پاداش اهل ایمان می‌فرماید:
شایسته و سزاوار است که خدای عزیز و جلیل در پاداش گرایش به پیامبر، در روز قیامت شما را نزد او در بهشتی قرار دهد که دارای نعمت‌هایی است که تاکنون هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و به قلب بشری خطور نکرده است.
«وَ فِیهَا مَا لَا عَینٌ رَأتْ وَ لا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَ لا خَطَرَ عَلیٰ قَلْبِ بَشَرٍ ».
آن حضرت درباره پاداش روزه داران ماه رجب فرموده است :
« مَنْ صَامَ مِنْ رَجَبٍ أربَعَةَ عَشَرَ یَوماً أعطَاهُ اللّٰهَ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الثَّوَابِ مَا لَا عَینٌ رَأت وَ لا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَ لا خَطَرَ عَلیٰ قَلبِ بَشَرٍ مِن قُصُورِ الجِنَانِ الَّتی بُنِیَت بِالدُّرّ وَ الیَاقُوت»؛ هر که از ماه رجب چهارده روز را روزه بگیرد خدای عزیز و جلیل از بهشت‌هایی که با درّ و یاقوت ساخته شده پاداشی به او عنایت می‌کند که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه بر دل بشری خطور کرده است .
اگر بنا شود کسانی را که رنج تکلیف کشیده و به زحمت افتاده‌اند و خدا را عبادت نموده و به طاعت او تن داده‌اند هم‌ردیف افراد راحت‌طلب و معصیت‌کار قرار دهند و هر دو گروه را به بهشت ببرند، هم با عدالت حق ناسازگار است و هم با حکمت او و برای اعتراض آن بندگانی که با سختی و مشقت اوامر خدا را اطاعت کردند و در برابر لذّت گناه دندان بر جگر نهادند و خویشتن‌داری کردند ، زمینه‌ای فراهم می‌شود.
بی‌تردید برخورد حق با بندگانش بر پایه عدل و حق است و با زجر کشیدگان و روزه‌داران،  بسان افراد بو الهوس و خوش‌گذران رفتار نمی‌کند
جلوه های رحمت الهی، حسین انصاریان: 236-237.