خدا در قرآن خطاب به پیامبرش(در حقیقت به ما) می‌فرماید:

 «لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِلْمُؤْمِنين‏[حجر/88] تو به اين متاع ناقابل دنيوى كه به طايفه‏ اى از مردم كافر داديم البته چشم مدوز و بر اينان اندوه مخور و اهل ايمان را زير پر و بال خود گير.»

پیام این آیه برای جامعه ما، مخصوصاً برای کاندیداهای محترم ریاست جمهوری این است که، انسان و جامعه مسلمان، در وهله اول، همتش را صرف تکیه بر داشته های خود(مؤمنین) می‌کند؛ و بر رابطه با کشورهای (هر چند ثروتمند) دیگر تأکید ندارد.

زیرا رابطه با آنها مشکل چندانی را از جامعه حل نخواهد کرد، و چه بسا از این طریق، دشمنان به دنبال گرفتن نقطه ضعف از جامعه اسلامی بگردند؛ چنانکه در بحث برجام نیز چنین شد.

 خداوند متعال انسان را به‌گونه‌ای آفرید که قدرت انتخاب داشته باشد و بتواند مسیر زندگی خود و جامعه را انتخاب کند.

 یکی از این انتخاب‌ها؛ انتخابات ریاست جمهوری است که به برکت جمهوری اسلامی هر چهار سال یک‌بار برگزار می‌شود.

 فردی را که مردم می‌خواهند انتخاب کنند باید دارای «حسن سابقه و امانت» باشد تا مردم بتوانند با اعتماد به آن فرد امور اجرایی کشور را به او بسپارند.

با نگاهی به تاریخ اسلام متوجه می‌شویم که انتخاب افراد ناشایست که از حسن سابقه و امانت‌داری برخوردار نبودند، خسارات زیادی را برای مسلمانان به دنبال داشته است.

ابوموسی اشعری یکی از این افراد می‌باشد. او که به در خواست مردم کوفه، از جانب امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) حاکم این شهر بود در جریان فتنه جمل نه تنها امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) را یاری نکرد، بلکه مردم را هم به خیانت تشویق نمود و سرانجام توسط حضرت عزل شد.

تاریخ طبری، ج4 ص489-488

 اما در ماجرای حکمیت همین چهره خائن توسط برخی از منافقان و افراد سست ایمان به عنوان نماینده به حضرت تحمیل شد. وی در این مورد هم امانتداری نکرد با خیانت به امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) و مردم عراق زمینه را برای سوءاستفاده معاویه فراهم کرد.

 تاریخ یعقوبی،ج2، ص189

منبع:پایگاه جامع تبلیغ

یک دوره‌ی کتاب هشت جلدی را در اتوبوس خواندم!

 رهبر معظم انقلاب:

چقدر کتاب ها را در همین نیم ساعت ها میشود خواند! بنده دوره‌های بیست جلدی و بیست و چند جلدی کتاب را در همین فاصله‌های ده دقیقه، بیست دقیقه و یک ربع ساعته خوانده‌ام. پشت این کتاب ها را هم یادداشت میکنم که معلوم باشد.

 من یک دوره‌ی کتاب هشت جلدی را در سال های دور، وقتی به تهران می آمدم و در اتوبوس زیاد معطل میشدم، خواندم.

۱۳۷۲/۰۲/۲۱

با سلام ای آقا…
روز میلاد شما نزدیک است…
عرض تبریک آقا…
و کمی بیتابی…
کوچه ها منتظرند…
دشت ها حوصله ی سبزه ندارند دگر…
پس چرا دیر آقا؟!…
اندکی تند قدم بردارید…

۱. اَللّهُمَّ رَبَّ النُّورِ الْعَظیمِ؛ ای پروردگار نور بزرگ. 

معمولاً زمانی که می‌خواهند کاری عمرانی را شروع کنند، از شخصیتی دعوت می‌کنند که کلنگ بزند و افتتاح کند. ما اگر بناست کاری را به نام شخصیتی شروع کنیم، چه بهتر که به نام خدا باشد؛ خدایی که خالق همه چیزاست و نام‌های زیبایی دارد. 

( (وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی) )( اعراف: ۱۸۰)این آیه سه بار در قرآن تکرار شده که بیان می‌کند. بهترین اسم‌ها برای خداوند است. در میان اسماء حسنی، کلمه «الله» دربردارندة جمیع صفات کمال است؛ یعنی همه چیز در اوست؛ مثل شیر مادرکه همه ویتامین‌های مورد نیاز نوزاد مثل قند و چربی و آب و فسفر درآن یافت می‌شود و یک غذای کامل است. در نام‌های خدا کلمة «الله» کامل ترین اسم خداست؛ یعنی همه معانی و کمالات در آن هست. 

بعد از نام «الله» اسم «رب» آمده است. کلمه «رب» به معنای مالک و پرورش دهنده است؛ یعنی «الله» هم صاحب است و هم پرورش دهنده. وتکرار این وصف در این دعا نشان اهمیت این کلمه است. در قرآن هم نام «رب» زیاد ذکر شده است که حدود نود بار است. بیشترین نامی که در قرآن آمده «الله» و سپس «رَب» است. این نوع تکرارها با بلاغت، منافات ندارد؛ چون موقعیت هایش متفاوت است. ضمن آنکه برای تذکر، تفصیل وتنوع، تکرار لازم است وشیوه ای مناسب برای توجه و تربیت است. 

اما در ابتدای این دعا، تکرار کلمه رب بی حکمت نیست؛ به ویژه در پنج فراز، این اسم الهی آمده است؛ زیراذکر کلمه «رب» و تکرار آن در دعا، درخواست‌ها را با اجابت مقرون می‌کند. در سوره انبیاء، آیه ۸۹ می‌خوانیم: 

وَ زَکرِیَّا إِذْ نادی رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ؛ 

و زکریّا [را یاد کن] آن گاه که پروردگارش را ندا داد که: پروردگارا! مرا تنها مگذار و [فرزندی به عنوان وارث به من عطا فرما و البتّه که] تو خود، بهترین وارثان هستی. 

تکرار «رب» در آغاز دعاهای حضرت ابراهیم علیه السلام، نیز مهم و قابل توجه است و نشانه تأثیر آن در استجابت دعا یا یکی از آداب آن است. 

در سوره ابراهیم، آیه ۴۱ و ۴۰ می‌خوانیم: 

رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ * رَبَّنَا اغْفِرْ لِی وَ لِوالِدَیَّ وَ لِلْمُؤْمِنِینَ یَوْمَ یَقُومُ الْحِسابُ؛

پروردگارا! مرا برپادارنده نماز قرار ده و از نسل و ذریّه‌ام نیز. پروردگارا! دعای مرا [نماز و عبادتم را] بپذیر. پروردگارا! مرا و پدر و مادرم و مومنان را در روز قیامت ببخش. 

در دعاها، اصرار و تکرار، عجین با کلمه «رب» است؛ مثلا در دعای مجیر حدود هفتاد بار می‌خوانیم: «أجرنا من النار یا رب؛ پروردگارا! ما را از آتش جهنّم نجات بده». همچنین دعای جوشن کبیر که صد بند دارد، در پایان هر بند آن می‌گوییم: «خلصنا من النار یا رب». 

اما تکرار کلمه «رب» در این دعا شاید بهترین اسم ومناسب ترین نام برای رجعت باشد؛ یعنی خداوند، مالک وپرورش دهنده است و قدرت دوباره زنده کردن را دارد.