حضرت زهرا علیها السلام محیط خانه را به دانشگاهی بی نظیر در عرصه آموزش معارف اسلامی بدل ساخته بود؛ از تعلیم فرزندان گرفته تا تعلیم مردمان و تشکیل کلاس های دینی ـ علمی در خانه. او همچون پدرش، مربی اخلاق بود و معلم قرآن؛ مقامی که تنها از آنِ پیامبر و اهل‎بیت پاک نهاد اوست. او عمری را با تلاشی بی امان، در نهایت مهربانی و دل‎سوزی به تعلیم و تبلیغ معارف دین و تربیت دین باوران پرداخت.

این روایت تاریخی که گزارش گر آن مولای متقیان علی علیه السلام است، نمایانگر جلوه ای از رحمت بی کران و تلاش خستگی ناپذیر فاطمه علیها السلام در مقام تعلیم و تربیت است:

روزی یکی از زنان مدینه خدمت حضرت زهرا علیها السلام رسید و گفت: مادر پیری دارم که در مسایل نماز، پرسش‎های فراوانی دارد و مرا فرستاده است تا آن مسایل شرعی را از شما بپرسم.

حضرت زهرا علیها السلام فرمود: بپرس!

آن زن، مسایل بسیاری طرح کرد و برای هر یک از آنها، پاسخ شنید.

در ادامه گفت و شنود، زن از فراوانی پرسش ها خجالت کشید و گفت: ای دختر رسول خدا، از اینکه فراوان خدمت می رسم و با پرسش‎های فراوان شما را به زحمت می اندازم، معذرت می خواهم.

فاطمه علیها السلام فرمود: باز هم بیا و هر آنچه سؤال برایت پیش می آید، بپرس! آیا اگر کسی اجیر شود که بار سنگینی را به بالای بام ببرد و به پاداش آن، صد هزار دینار طلا مزد بگیرد، چنین کاری برای او دشوار خواهد بود؟

گفت: خیر.

حضرت ادامه داد: من در برابر هر مسئله ای که پاسخ می دهم، بیش از فاصله بین زمین و عرش، جواهر و لؤلؤ پاداش می گیرم؛ پس سزاوار است که این کار بر من سنگین نیاید.

فاطمه علیها السلام شیداترین پروانه شمع امامت بود؛ پروانه عاشقی که با سوختن و فداسازی خویش، به همگان آموخت که امام بر حق چونان کعبه است؛ کعبه ای که مردم باید بر گِردش طواف کنند؛ نه او بر گِرد مردم. این فاطمه علیها السلام بود که عاشقانه ترین پاسداشت را از حریم امامت روا داشت. این فاطمه علیها السلام بود که یگانه‎ترین اسوه دهی را در همرهی با ولایت ادا ساخت؛ هموکه پهلویش شکست و در خون نشست،ولی لحظه ای از یاوری ولی امر خویش از پای ننشست؛ هموکه با فریادهای جگرسوز خویش، زیباترین شعار ولایت‎مداری را در گوش جان پیروان خویش طنین انداز ساخت: «ای ولی امر من، روحم به فدای روح تو و جانم سپر بلای تو! هماره همراه تو خواهم بود؛ چه در خیر و نیکی به سر بری و چه در سختی و بلا گرفتار شوی».

باری، پیشتازترین، خالص ترین و کاری ترین حمایت گر ولایت و امامت، فاطمه علیها السلام بود و هموست که باید اسوه ما در عرصه «ولایت محوری»، «محبت شناسی» و «حجت مداری» در این برهه از زمان باشد.

فاطمه علیها السلام به همراهی همسرش علی علیه السلام، تمام وجود و زندگانی خویش را وقف خداوند و رضایت او کرده بود. یگانه خانواده ای که تمام اعضای آن فداییان راه خدا بودند و در این راه تمام آبرو، دارایی و جان خویش را تقدیم داشتند، خانواده «علوی ـ فاطمی» بوده است.

بالاترین هنر بانوی خانه، حفظ اعضای خانواده از حرام الهی است تا همیشه ارتباط خانواده و اعضای آن با عالم ملکوت برقرار باشد. این هنری است که حضرت فاطمه علیها السلام آن را به اوج رساند. آن حضرت در آخرین وصیت های خویش به امیرمؤمنان علی علیه السلام بر این معنا تأکید ورزیده است: «پسر عمو جان، تا در خانه تو بودم، دروغی نگفتم، خیانتی نکردم و ازدستورات (الهی) تو هیچ گامي فراتر ننهادم».

کاوش و نگرشی کوتاه در شأن نزول سوره انسان که درباره اعضای خانواده حضرت زهراست، اصل «ایثار و انفاق خانوادگی» را در خانواده فاطمی به نمایش می گذارد: «و به عشق خدا مسکین و یتیم و اسیر را طعام می دهند (و می گویند:) فقط برای رضای خداوند شما را اطعام می کنیم و در مقابل شما انتظار هیچ شکرگزاری و پاداشی را نداریم».

در روزگاری که فدک در اختیار حضرت زهرا علیها السلام بود، تمام درآمد آن که سالیانه تا صد و بیست هزار دینار طلا بود، تقدیم آن حضرت می شد، ولی فاطمه علیها السلام تنها به اندازه کفاف و ضرورت خانواده از آن برمی داشت و بقیه را بین نیازمندان مدینه تقسیم می فرمود. بدین‎سان، روزی که درآمد فدک به طور ماهیانه تسلیم حضرت زهرا علیها السلام می شد، روز جشن و سرور فقیران مدینه بود.