از کتاب اربعين سيد عظيم الشأن قاضی سعيد قمی منقول است که از شيخ بهايی نقل می ‏‏فرمايد که شيخ فرمود:

 «رفيقی در قبرستان اصفهان داشتم که هميشه بر سر مقبره‏‏ ای مشغول عبادت بود و شيخ هر از گاهی به ديدنش می‏‏ رفته. روزی از او سئوال می ‏‏کند: از عجائب قبرستان چه ديده ‏‏ای؟ عرض کرد:
روز قبل، در قبرستان جنازه ‏‏ای را آوردند و در اين گوشه دفن کردند و رفتند. هنگام غروب، بوی بدی بلند شد و مرا ناراحت کرد. چنين بوی بدی در تمام عمرم استشمام نکرده بودم. ناگاه هيکل موحشه و مُظلَمه‏‏ ای همانند سگ ديدم که بوی بد از او بود. اين صورت، نزديک شد تا بر سر آن قبر ناپديد گرديد. مقداری گذشت.
☄بوی عطری بلند شد که در عمرم چنين بوی خوشی نشنيده بودم. در اين هنگام صورت زيبا و دلربايی آمد و بر سر همان قبر، محو شد. (اينها عجائب عالم ملکوت است که به اين صورتها ظاهر می شود.) مقداری گذشت. ديدم صورت زيبا از قبر بيرون آمد. ولی زخم خورده و خون آلود است.
گفتم: پروردگارا؛ به من بفهمان اين دو صورت چه بود.
به من فهماندند که آن صورت زيبا اعمال نيکش بود و آن هيکل موحشه، کارهای بدش. و چون افعال زشتش بيشتر بود، در قبر انيسش همان است. تا چه زمانی پاک شود و نوبت صورت زيبا برسد.»

منبع: معاد؛ آیت الله شهید دستغیب ره.