و ءَاتَی المَالَ عَلَی حُبِّهِ ذَوِی القُرْبَی وَ الیتمَی وَ المَسکینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَ فِی الرِّقَابِ

و ثروت (خود) را در حالی که دوستش دارد، به مصرف نزدیکان و یتیمان و بینوایان و در راه مانده و گدایان، و در [راه آزاد کردن ] بردگان برساند؛ (سوره بقره، آیه 177)

 نکته ها و اشاره ها

1.تعبیر «عَلی حُبّهِ» اشاره به این حقیقت است که گذشتن از مال و ثروت برای همه کس کار آسانی نیست، مخصوصاً هنگامی که به مرحله ی ایثار برسد؛ زیرا محبت مال تقریباً در همه ی دل ها وجود دارد، پس نیکوکاران کسانی هستند که در برابر این خواسته ی دل، برای رضای خدا مقاومت می کنند و مال خویش را با آن که بدان علاقه دارند، به دیگران می بخشند.
چند روزی ز قوی دینان باش در پی حاجت مسکینان باش
شمع شو شمع، که خود را سوزی تا به آن، بزم کسان افروزی
2.در این آیه ارتباط با خدا، ارتباط با مستضعفان، تعاون اجتماعی و ارتباطات اخلاقی در کنار هم مطرح شده است تا نشان دهد که مؤمن نیکوکار به همه ی این ابعاد توجه می کند.
3.بخشش های مالی و پرداخت مالیات واجب، هر دو لازم است.
برخی از مردم در مواردی به مستمندان کمک می کنند ولی مالیات های واجب خود را نمی پردازند و برخی دیگر همین که حقوق واجب را پرداختند، نسبت به فقرا و محرومان بی تفاوت می شوند، اما نیکوکار کسی است که به هر دو توجه کند.

 آموزه ها و پیام ها

1.امدادرسانی را از خویشاوندان و کودکان بی سرپرست شروع کنید.
2.برای امدادرسانی از اموال دوست داشتنی خود بگذرید.
3.بخشش های مستحبی، شما را از پرداخت مالیات واجب زکات بازندارد.

منبع: تفسیر قرآن مهر، جلد دوم، صفحه 93