معمولا رابطه پدر با فرزند با رابطه مادر با فرزند متفاوت است. ارتباط پدر، موجب رشد مهارت های ویژه در زمینه روابط اجتماعی می گردد.
مطالعات کوتلچاک و همکارانش نشان داد؛ کودکانی که با پدران خود تماس بیشتری دارند، در برخورد با موقعیتهای بیگانه بهتر عمل می کنند و اضطراب کمتری را نشان می دهند.همچنین سبک بازی پدر- نوباوه به شیوه هایی بی نظیر، به سازگاری اجتماعی کودکان کمک می کند. مطالعات اخیر نشان داد؛ پدرانی که سطوح عالی از بازی بدنی با کودک را عمل کرده بودند؛ کودکان آن ها در جلسات بازی با همسالان خود سطوح عالی از احساسات را نشان دادند و از بیشترین محبوبیت در نزد همسالان خود برخوردار بودند.
بچه ها، از بازی با پدران خود می آموزند که عواطف دیگران را رعایت کنند، مهارتهای عاطفی خود را اصلاح کنند و عواطفشان را در متن بازی والد- کودک تنظیم کنند. به دلیل اینکه در بازی پدر- کودک دامنه هیجانات و تحریکات نسبت به بازی کودک- مادر بیشتر است، نقش ویژه ای را در این زمینه ایفا می کند.
همچنین محققین نشان دادند؛ کودکانی در نمره های تحصیلی و روابط اجتماعی مشکل داشتند که پدران آنها بی عاطفه، سلطه جو، تحقیر کننده و مداخله گر بودند.