انس بن مالك گوید:
«یكی از كنیزان امام_حسن_مجتبی (ع) شاخه‌ی گلی را به آن حضرت اهدا كرد.امام (ع) آن گل را گرفت و به او فرمود:
«تو را در راه خدا آزاد كردم.»

من به حضرت گفتم:
«ای پسر رسول خدا ! آیا به راستی به خاطر اهدای یك شاخه گلِ ناچیز، او را آزاد كردید؟

امام (ع) فرمود:
«كَمالُ الْجُودِ بَذْلُ الْمَوْجودِ»
“نهایت بخشش آن است كه تمام موجودی (دارایی و هستی) خود را ببخشی”و آن كنیز از مال دنیا جز آن شاخه‌ی گل را نداشت.

خداوند در قرآنش فرموده:
«وَ إذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّهٍ فَحَیّوا بِأحْسَنَ مِنْها اَوْ رُدُّوها.»
(سوره نساء، آیه ۸۶)
“هر گاه كسی به شما تحیّت گوید او را همان گونه و بلكه بهتر پاسخ دهید.”پاسخ بهترِ بخشش او، همان آزاد كردنش بود.»

مناقب آل ابیطالب،ابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۸