ادامه

۶ - علي (عليه السلام) بعد از بعثت رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) تا رحلت آن حضرت يعني در طول ۲۳ سال، همواره همراه، همراز و همكار پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) بود، در سيزده سال قبل از هجرت (در بحران مبارزه شديد با مشركان) شريك تنگاتنگ غمهاي پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) بود، بيشترين دشواريها و رنجهاي اين دوره را تحمّل نمود و ده سال بعد از هجرت به سوي مدينه، يگانه مدافع اسلام و پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) از شر مشركان بود و براي حفظ جان (و هدف) پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) با كافران جنگيد و در اين راستا جانش را در طبق اخلاص نهاد و فداي پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) و سپر بلا براي اسلام نمود و اين شيوه ادامه داشت تا آن هنگام كه رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) رحلت كرد و خداوند او را به سوي بهشت خود برد و در ارجمندترين جايگاه بهشتي، جايش داد، هنگام رحلت رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم)،
علي (عليه السلام) ۳۳ سال داشت.
امت اسلام درباره امامت علي (عليه السلام) در همان روز رحلت پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) اختلاف نمودند، شيعيان او يعني همه بني هاشم و (افراد برجسته اي مانند: ) سلمان، عمّار، ابوذر، مقداد، خزيمة بن ثابت (ذوالشّهادتين)، ابوايّوب انصاري، جابر بن عبداللّه انصاري، ابوسعيد خدري. و امثال آنان از بزرگان مهاجر و انصار، معتقد بودند كه علي (عليه السلام) خليفه رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) بعد از آن حضرت است و امام برحق مي‌باشد؛ زيرا او در فضايل و راءي و كمالات بر همگان سبقت و برتري دارد، هم در ايمان و هم در علم و آگاهي به احكام و هم در جهاد و مبارزه با دشمنان، بر همه پيشي گرفته است و در زهد و پارسايي و خير و صلاح، بين او و ديگران، فاصله بسيار بود و اصلاً ديگران را نمي شد با او مقايسه كرد و در قرب منزلت و خويشاوندي به پيامبر (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) هيچ كس چون او نبود.