«لِتُنْذِرَ قَوْماً ما أُنْذِرَ آبائهم فهم غافلون»  (یس/6)

این آیه  هدف اصلى نزول قرآن را به اينگونه شرح مى‏دهد:” قرآن را بر تو نازل كرديم تا قومى را انذار كنى كه پدران آنها انذار نشدند و به همين دليل آنها در غفلت فرو رفته ‏اند”

بعضى” ما” را موصوله دانسته‏ اند كه مفهوم جمله اين مى‏شود:” آنها را به همان چيزى انذار مى‏كنى كه پدرانشان به آن انذار شدند، و بعضى احتمال داده ‏اند كه ما مصدريه باشد و معنى جمله چنين مى‏شود: تا انذار كنى قومى را به همان انذار كه پدرانشان شدند ولى اين دو احتمال ضعيف است.

مسلما منظور از اين قوم همان مشركان عرب مى‏باشد و اگر گفته شود به اعتقاد ما هيچ امتى بدون انذار كننده نبوده، و زمين هرگز از حجت خدا خالى نخواهد شد، بعلاوه در آيه 24 سوره فاطر خوانديم وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ:

” هيچ امتى نبود مگر اينكه بيم دهنده‏اى در آنها وجود داشت.

در پاسخ مى‏گوئيم منظور از آيه مورد بحث انذار كننده آشكار و پيامبر بزرگى است كه آوازه او همه جا بپيچد، و گرنه در هر زمانى حجت الهى براى مشتاقان و طالبان وجود دارد، و اگر مى‏بينيم دوران ميان حضرت مسيح ع و قيام پيامبر اسلام ص را دوران فترت شمرده‏اند نه به اين معنى است كه مطلقا حجت الهى براى آنها وجود نداشته، بلكه فترت از نظر قيام پيامبران بزرگ و اولو العزم است.

أمير مؤمنان على ع در اين زمينه مى‏فرمايد:

ان اللَّه بعث محمدا (ص) و ليس احد من العرب يقرأ كتابا و لا يدعى نبوة!:

” خداوند هنگامى محمد را مبعوث ساخت كه احدى از عرب كتاب آسمانى نمى‏خواند و ادعاى نبوت نمى‏كرد (نهج البلاغه خطبه 33 و 104)

به هر حال هدف از نزول قرآن اين بود كه مردم غافل را هشيار، و خواب‏زدگان را بيدار سازد، و خطراتى كه آنها را احاطه كرده و گناهانى كه در آن فرو رفته‏اند و شرك و فسادى كه به آن آلوده شده ‏اند به آنها يادآورى كند، آرى قرآن كه پايه آگاهى و بيدارى، و كتاب پاكسازى دل و جان است.

تفسير نمونه، ج‏18، ص: 320