بصیرت در دین
«اللهمَّ اجْعَلْنی اخشاکَ کَانّی اراکَ وَاسْعِدنی بِتَقْویکَ وَلا تُسْقِنی بِمَعْصِیَتِکَ وَ (الی قوله علیه السلام) اجعَل لی یا الهی الدَّرَجةَ الْعُلیا فِی الآخِرةِ وَالاولی».
دعا و خواندن خدا به اسماء و صفات جمال و جلال، یکی از ارکان عبودیت و بندگی و توجه به کمال و یکی از وسایل مهم ترقی و سیر معنوی و سفر به عالم ملکوت و لاهوت است. و فاصله‌ای بین خواندن بنده و پاسخ خدا نیست، ولی بنده باید خود را برای گرفتن جواب، آماده نماید و بداند که در چه مشهد عظیم و مقام اعلایی قرار می‌گیرد و با گوش دل جواب خدا را بشنود و اگر از حال خود احساس کرد که جواب نگرفته است باید به اصلاح حال معنوی و اخلاقی خود بپردازد و موانع صدور جواب یا شنیدن جواب را رفع نماید.
در مورد حاجات مادی و دنیوی گاه- چنانکه از احادیث شریفهاستفاده می‌شود- سرعت اجابت، علامت استدراج و خذلان و تأخیر در اجابت و دادن حاجت، برای حضور بیشتر بنده درمشهد دعاست که از اعظم مشاهد است.
در کتاب عدّة الداعی از جابر انصاری روایت کرده است که:
«قال النبی صلّی اللَّه علیه و آله: ان العبد لیدعو اللَّه و هو یحبّه فیقول لجبرئیل: اقض لعبدی هذا حاجته و اخرها فانی احب ان لا ازال اسمع صوته، و ان العبد لیدعواللَّه عز وجل و هو یبغضه فیقول: یا جبرئیل اقض لعبدی هذا حاجته و عجلها فانی اکره ان اسمع صوته»
یعنی: «رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله فرمود: بنده‌ای خدا را می‌خواند و آن بنده دوست می‌دارد خدا را یا او را خدا دوست می‌دارد، خدا به جبرئیل می‌فرماید: حاجت بنده‌ام را برآور و آن را به تأخیر انداز؛ زیرا من می‌خواهم همواره صدای او را بشنوم. و بنده‌ای خدای عزّوجل را می‌خواند و او را دشمن می‌دارد پس خدا به جبرئیل می‌فرماید: حاجت این بنده‌ام را با تعجیل برآور؛ زیرا کراهت دارم صدایش را بشنوم».
چنانکه می‌دانیم دعا گاه متضمن درخواست و تقاضای حاجتی از مثلًا بیمار و مریض «یا شافی» و «یا سلام»می‌گوید.
فقیر «یا غنی» و جاهل «یا علیم» می‌گوید.
گناهکار «یا غفار» و «یا تواب» و «یا ستّار» می‌گوید.
در اینجا هم اگر چه حاجت بر زبان آورده نمی‌شود ولی معلوم است که بیماری که «یا شافی» می‌گوید، یا گمراهی که خدا را به اسم «یا هادی» می‌خواند حاجتشان شفا و هدایت است.
نیایش در عرفات - آیت الله شیخ لطف اللّه صافی گلپایگانی