یکی از صفاتی که از کودکی در انسان پدیدار می شود و می توان برای آن از همان هفت سال اول برنامه آموزشی طراحی کرد، بحث نماز است.

 در این مرحله باید حواس کودک به همراه عواطف رحمانی با نماز درگیر شود:

 صدای اذان و اقامه را بشنود که چون نظامش فطریست، درون کودک تثبیت می شود. (شنوایی)

 می توان کاسه ی پلاستیکی ای برای او در نظر گرفت تا هنگام وضو ی والدین او هم (حرکاتی شبیه وضو گرفتن داشته باشد) آب بازی کند. کودکان بازی با آب را دوست داشته و احساس نشاط به آنها دست می دهد. (لامسه،بینایی،شنوایی)

? والدین خود را با حال و اخلاق خوب و آراستگی در حال اقامه نماز ببیند. (بینایی)

هنگام نماز، عطر خوش از والدین و خودش استشمام کند. (بویایی)

خوراکی های طیب خوشمزه در وقت نماز والدین در اختیار او قرار داده شود. (چشایی)

 در حین نماز، سجاده به همراه مهر و تسبیح و چادر یا عبا در اختیار او قرار داده شود. (لامسه)

 بعد از نماز والدین با او دست دهند و او را نوازش کنند و در آغوش خود بنشانند و با دستان او تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها را بگویند. (لامسه)

  به طور کلی حس کودک به نماز اینگونه باشد که وقتی والدین خود را می بیند که می خواهند نماز بخوانند، احساس کند که الآن وقت خوشی اش هست. بنابراین اگر در حین نماز، کودک با والدین بازی کرد، مورد مواخذه قرار نگیرد . رعایت این قبیل موارد بذر ایمان را در آنها می کارد.