در مقطع رشدی دبستان، آموزش نماز، وقتی صورت می گیرد که کودک مفهوم حرف شنوی از فرد بالاتر را درک می کند.

 این همان مفهوم پرستش و عبادت است که وقتی در فرد روشن شود، نماز بر او فرض می شود. فرض در اینجا به معنای واجب بلوغی است نه فقهی. حد نماز هر کدام از بلوغ و فقه با یکدیگر متفاوت است.

 در دوره قبل، کودک فقط مفهوم مخاطب را می فهمد اما مفهوم عبادت در او محقق نشده است. مفهوم عبادت بعد از مفهوم مخاطب برای کودک ایجاد می شود.

یعنی می فهمد حرف مخاطب را باید گوش بدهد. بچه ها در حدود 7 سالگی ، امر و نهی برایشان قابل اطاعت می شود، خیر و شر را می فهمند، باید و نباید را می فهمند و برایشان موضوعیت پیدا می کند

 البته خیلی وقتها هم ممکن است انجام ندهند و یا گاهی لجبازی کنند (نباید در امور تعبدی کودک را به سمت لجبازی کشاند) .

مفهوم پرستش را می فهمند یعنی می فهمند که خدایی هست، خدا بر او تکلیف هایی واجب کرده ، خدا از یک سری چیزها خوشش نمی آید و از یک سری چیزها خوشش می آید.

 حد حمل در این سن، اطلاقِ نماز است و نماز کامل لازم نیست.

 همین مقدار که کودک احساس کند که این عمل واجب را انجام می دهد، اثر دارد. یعنی بگویند که به طریقی نماز خوانده یا خودش احساس کند که نماز خوانده است. حس فرد به اینکه نماز را اقامه کرده است، مهم است.

 حتی اگر وضو هم نگرفته بود، در این مرحله مهم نیست. وقتی از کودک می پرسیم نماز خواندی؟ بگوید خواندم. بایستی به قول آنها اطمینان کرد و نباید گفت که نخواندی. همین که احساس کند که باید می خوانده و دارد می گوید بله من نماز خواندم، این کافی است.