بدون تردید، زنان در واقعه کربلا نقش انکارناپذیری داشتند که مهم ترین آنها عبارت است از:

صبر و استقامت: زنان حاضر در کربلا با وجود شهادت نزدیکان خویش، نه تنها خود پایدار و استوار ماندند، بلکه دیگران را نیز در این راه دلداری دادند. زینب کبرا (س) زمانی که از شهادت علی اکبر با خبر شد، درحالی که صدا می زد: «واحبیباه و ابن أخیاه….» برای دلداری حسین(ع) به استقبال او شتافت.

جهادگری و رزمندگی: در روز عاشورا، برخی زنان همانند مردان وارد صحنه کارزار شدند که از جمله می توان به همسر عبداللّه بن عمیر کلبی اشاره کرد. او دو بار در میدان نبرد حاضر شد و شجاعت و رزمندگی خود را در مقابل مردان سپاه یزید به نمایش گذارد.

دفاع از امامت و خاندان پیامبراعظم صل الله علیه و اله:

از گفتار و رفتار زنان حاضر در کربلا می توان میزان همت آنان را در دفاع از امامت دریافت. در آخرین لحظه ها، هنگامی که شمر قصد بریدن سر مبارک امام را داشت، زینب(س) به امید نجات جان امام یا برای اتمام حجّت، بر سر عمر سعد فریاد زد: “آیا حسین کشته شود و تو نظاره گر باشی؟”

پرستاری: از دیگر وظایف بانوان، پرستاری از بیماران و مجروحان و کودکان بود. پیش از واقعه، مراقبت از بیماران کاروان را بر عهده داشتند.

پیام رسانی: مهم ترین و مشکل ترین وظیفه ای که پس از شهادت امام حسین(ع) برعهده بانوان قرار گرفت، رساندن پیام شهیدان و هدف قیام امام حسین(ع) به گوش مردم آن زمان بود که تفصیل آن را در شاخص های خبررسانی حضرت زینب (س) خواهیم آورد.