از افق‌های دور می‌آیی
چه نجیب و صبور می‌آیی

عشق را بعثتی دگر بخشی
مگر از کوه طور می‌آیی

تا بلندای عشق می‌تازی
مگر از کوه نور می‌آیی

غیبتت را نمی‌کنم باور
که به دل بی‌حضور می‌آیی

خاک را نفخه دگر داده
کین چنین نوظهور می‌آیی

ترد و نازک به ذهن شاعر باز
چون خیال بلور می‌آّیی

هر دمم جلوه دگر سازی
گه ملک ،گه چو حور می‌آیی

در شعارم نمی‌شوی محصور
که ز اوج شعور می‌آیی

بحر و برت نمی‌شود مانع
کز رهی بی عبور می‌آیی

در طنین نوای دلخواهی
با گل آهنگ شور می‌آیی

مگر از نغمه «ارم» خواندی
که چنین پر سرور می‌آیی

محمود رزاقی (ارم)