نقش شب زنده داری و نماز شب، در سازندگی روحی انسان بسیار است و از این رو در روایات، از کسانی که آن را نمی خوانند یا سبک می شمارند، نکوهش شده است.

 شیعه اهل بیت سزاوار است این برنامه را داشته باشد و از حضرت صادق (علیه السلام) روایت است که هر کس نماز شب نخواند، از ما نیست.

 در سخن دیگری از آن حضرت آمده است: منفورترین خلایق نزد پروردگار، آنانند، که در شب مثل لاشه ای فتاده و در روز هم سرگرم بطاعت و بیهودگی اند! (بحار الانوار، ج۱۳، ص۳۵۴)

 کسی که تمام شب را بخوابد و هیچ بخشی را به عبادت و خلوت با خدا نپردازد، شیطان بر او مسلط می شود.

 به مقتضای حدیث، هر کس فرشته مخصوص دارد که هر شب او را دو بار برای نماز بیدار می کند و خطاب به او می گوید: ای بنده خدا! برخیز تا پروردگارت را یاد کنی. اگر در بار سوم از خواب بیدار نشود، شیطان در گوش او ادرار می کند؛ یعنی توفیق شنیدن سروش بیدارگر غیبی برای سحرخیزی و شب زنده داری را از او سلب می کند.

 کسی از اهل تهجد و نماز شب را می شناسم صدایی که او را بیدار می کرد، می شنید، در اوائل کار، وقت تهجدش که می رسید، او را با کلمه “آقا” بیدار می کرد، او هم بر می خاست و به ذکر و دعایش می پرداخت. این توفیق الهی نصیب هر کسی نمی شود.

 نماز عارفانه
نویسنده: میرزا جواد ملکی تبریزی