#بهار_به_طعم_خدا

با آمدن «بهار»، طبیعت بی جان و مرده، حیات دوباره می‌یابد و روح طراوت و خرمی بر آن دمیده می‌شود. با آمدن بهار، اشک شوق از چشمه‌ها و رودها جاری می‌شود و دشت و صحرا با صدها رنگ زینت می‌یابد. موج سبز حیات از هر روزن خاک دریایی می‌شود و سرود خوش آهنگ هستی، در دشت و چمن به گوش می‌رسد. خواب از چشمان خمار درخت‌ها و گیاهان زدوده می‌شود و با عطر شکوفه و شوق نسیم، خاطره سرما و خزان فراموش می‌گردد. قلب دردمند پرندگان با رویش جوانه‌ها تسکین می‌یابد و آزردگی خاطر پروانه‌های مهجور و محبوس، با طنازی گل بر طرف می‌شود. گل خنده، بر سیمای ابرها و بادها، نشانده می‌شود و با ترانه‌های باران و قطرات شبنم، هر وجودی به شعف در می‌آید. حریر سبز طبیعت، پرده بر منظره غم بار دل مردگی‌ها می‌کشد و شکوه دوباره زندگی، رویش، شکوفایی، اعتدال و سرزنده بودن را به نمایش در می‌آورد.
امام مهدی نیز بهار« انسان‌ها و جامعه ها»، « دل‌ها و دین ها» و« اندیشه‌ها و خردها» است. وجود بشر و اجتماع، از او حیات دوباره می‌گیرد و رونقی بسزا در جهان می‌افتد. با آمدن او حتی طبیعت نیز نه یک بهار؛ بلکه هزاران بهار را در یک آن می‌بیند. دگرگونی شگفت آوری در زمین و زمان مشاهده می‌شود: «نور» سراسر گیتی را فرا می‌گیرد ؛ «عدل» بر سریر عزت و عظمت می‌نشیند؛ «عقل» شکوفاتر از گل‌ها می‌شود؛ «دین»، احیا شده و رونق می‌گیرد؛ «جامعه» اصلاح و پاکسازی می‌گردد؛ «انسان» لباس کرامت و معنویت می‌پوشد؛ «حق» بر کرسی حکومت و سیاست باز می‌گردد؛ «کمال» در سر منزل مقصود بشر قرار می‌گیرد؛ «هدایت» چو خورشید فروزان بر جان‌ها می‌تابد؛«بصیرت» هنر فرزانگی و برازندگی می‌شود؛ «صلح» آرامش خاطر هر جنبنده ای را فراهم می‌سازد ؛«ایمان» انسان‌ها را محبوب خالق می‌کند؛«اخلاق» برکات آسمان و زمین را جلب می‌کند و….
?بهار و مهدویت،ص۱۰۸