مناسبت‌های آغازین در زندگی معصومین علیهم السلام
توجه به آغازهای شادی آفرین، امری طبیعی و فطری در زندگی انسان هاست. در این میان، هیچ آغازی مهم تر از آغازهای نشاط آفرین در زندگی انسان‌های کامل نیست. بدین جهت است که در ادیان آسمانی، «ایام الله» عیدهایی هستند که یادآور آغازی مهم در تاریخ دین حق می‌باشند.
پس ریشه و منشأ فطری و دینی عیدهای مقدس، آغازهای ملکوتی در زندگی اولیای حق است و هر دین دار ضمن شادی و سلوک مقدس در این روزها، با احیا و پاس داشت و تکریم شعائر الله می‌تواند جهشی قابل توجه در مسیر کمال جویی و قرب و تعالی خود بردارد.
مسأله آغاز امامت و ولایت، متعالی ترین فرایندی است که در جهان انسانی رخ می‌دهد و بازتاب آن، شامل تمامی عوالم وجود می‌شود. اگرچه امامان دوازده گانه علیهم السلام همگی از جهت مقام امامت در یک مرتبه هستند و در لحظه آغاز امامت، مرتبه ای یکسان دارند چراکه فرموده اند: «کلّهم نور واحد» ولی به نظر می‌رسد که به خاطر جایگاه و مرتبه امامت و نوع مأموریت تاریخی، اولین و آخرین امام از جایگاه ممتازتری برخوردار هستند.
این حساسیت و اولویت نسبت به اولین و آخرین امامت، در شدت اهتمام و رهبری جبهه حق برای بسترسازی هدایت، و تلاش گسترده سران باطل برای جلوگیری از موفقیت جبهه حق نهفته است. از این رو، ماجرای غدیرخم و نهم ربیع الاول، دو عید شاخص در تاریخ امامت هستند.
