کلامی از مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریزی درباره مناجات شعبانیه

این مناجات، مناجات معروفی است. و اهلش بخاطر آن با ماه شعبان مأنوس شده و به همین جهت منتظر و مشتاق این ماه هستند. این مناجات شامل مطالب اساسی در مورد چگونگی معامله بندگان با خدای بزرگ بوده و آداب خواستن، دعا و طلب آمرزش از او را، آنگونه که شایسته است، بیان می کند. و استدلالهای جالب توجهی جهت امیدوار شدن به درگاه خدا که با مناجات با او مناسب است، در بردارد. و به روشنی، ملاقات، نزدیکی و دیدن خدا را معنی می کند و به این ترتیب شبهه‌های سالک، شکهای منکر و وحشت اهل شک را برطرف می کند. و نیز اشارت هایی به شناخت نفس و این که شناخت آن باعث شناخت پروردگار است دارد بنابر تفسیر بعضی از فرازهای آن توسط یکی از بزرگان اهل معرفت.

تمام کلام این که این مناجات، از اعمال مهم این ماه است، و نه تنها ماه، که سالک نباید بعضی از فرازهای آن را در طول سال ترک کند و در قنوتها و سایر حالهای عالی خود، خیلی با آن مناجات نماید و وقتی که می گوید:

«و أنر أبصار قلوبنا بضیاء نظرها إلیک، حتی تخرق أبصار القلوب حجب النور، فتصل إلی معدن العظمة، و تصیر أرواحنا معلّقة بعزّ قدسک؛ و دیدگان قلبهای ما را با نور نگاه آن به حضرتت روشن بفرما تا آنگاه که چشم های دل پرده ها و مانع های نوری را پاره کرده و به معدن بزرگی برسد و روح های ما به عزت پاکیت وصل شود»،از گفته خود غافل نباشد و تأمل کند، آیا قلب او چشم دیدن نور را دارد؟ 

پرده های نوری چیست؟ و معدن بزرگیی که در پوشش پرده های نوری می باشد، کدام است؟ تا بداند چه می گوید و از پروردگارش چه می خواهد. چون کسی که نمی داند از خدا چه می خواهد نمی توان گفت: فلان چیز را خواسته، بلکه باید گفت: الفاظی را به زبان آورده است. خداوند در قرآن می فرماید: «ای کسی که وقتی او را بخوانند، به داد بیچاره رسیده و گرفتاری او را برطرف می‌کند» و می‌فرماید: «بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را» نیز می‌فرماید: «از فضل خدا بخواهید، زیرا خدا با شما مهربان است» و نمی فرماید: الفاظ را بر زبان آورید.

به هر حال این مناجات بزرگی است و یکی از ارمغان های آل محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم می باشد که بزرگی آن را کسی که قلب سالم و گوش شنوایی داشته باشد، درک می کند. و اهل غفلت از درک فواید و نورهای آن بی بهره اند.