حضرت امام رضا علیه السلام در برخورد با دیگران چه سبکی داشتند؟

اخلاق کریمانه ایشان چگونه بود؟
نوع برخورد و معاشرت پسندیده امام رضا علیه السلام به گونه ای بود که بدون استثنا در دلهای مردم نفوذ فراوان داشتند. همواره متبسم و خوش رو بودند و می فرمودند:
عربی علیه السلام می گریست و می خندید؛ علیکم یحیی علیه السلام می گریست و نمی خندید. سیره ی عیسی علیه السلام نیکوتر است.
امام در معاشرت نیکو، سرآمد و مثال زودتر بودند. ابراهیم بن عباس می گفت:
امام رضا علیه السلام با سخن هرگز به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسی را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد. حاجتی را که می توانست برآورده سازد، رد نمی کرد. پاهایش را دراز نمی کرد و هرگز روبه روی کسی که نشسته بود، تکیه نمی داد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمی داد. هرگز آب دهان بر زمین نمی افکند و در خنده اش قهقهه نمی زد؛ بلکه تبسم می نمود.

مردم به راحتی به حضور امام می رسیدند و خواست و سوال خویش را طرح می کردند؛ زیرا حضرت بعد از آن که از نماز و سجده ی خود فارغ می شدند، جلوس می کردند، مردم خدمتشان حاضر می شدند و احتیاجات خود را عرضه می داشتند.

امام با مردم بسیار نرم و آرام سخن می گفتند و درباره ی کسی سخن ناروا بر زبان نمی راندند. هر کس با وی صحبت می کرد، آن حضرت به سخنان او گوش می دادند و تا مطلب او تمام نمی شد، سخن او را قطع نمی کردند. این سفارش را به یاران خود می فرمودند:

« هر گاه با مردی حضوری خواستی سخن بگویی، او را با کنیه مخاطب قرار بده و هرگاه خواستی از کسی که غایب استسخن بگویی، او را با نامش عنوان کن».