​قرآن كريم منشأ فساد زمين را ويراني مراكز علمي و مذهبي مي‌داند، چون با نابودي مراكز مذهبي، اخلاق رخت برمي‌بندد و بشر از لحاظ «بينش» به سوي حسّ و از جهت «گرايش» به طبيعت روي مي‌آورد و فساد دامنگير آنان مي‌شود: ﴿ولَولا دَفعُ اللّهِ النّاسَ بَعضَهُم بِبَعضٍ لَهُدِّمَت صَومِعُ وبِيَعٌ وصَلَوتٌ ومَسجِدُ يُذكَرُ فِيهَا اسمُ اللّهِ كَثيرا) ولي اگر مراكز علمي و مذهبي و مراسم ديني زنده و فعال باشد، هرگز فساد و تباهي گريبان جامعه انساني و اسلامي را نخواهد گرفت.

توضيح آنكه: 

۱. مهم‌ترين عامل بازدارنده از افساد در زمين و اهلاك حرث و نسل، همانا نماز است كه ستون ستبرِ دين به شمار آمده است: ﴿اِنَّ الصَّلوةَ تَنهي عَنِ الفَحشاءِ والمُنكَر) 

۲. مسجد كه مهم‌ترين مركز عبادي است بر تقوا استوار است و عنصر محوري آن پرورش مردان علاقه‌مند به طهارت است: ﴿فيهِ رِجالٌ يُحِبّونَ اَن‏يَتَطَهَّروا)  اين آيه هرچند درباره مسجد قباست؛ ولي بر مسجد النبي هم تطبيق شده و قابل انطباق بر هر مسجدي است كه با اخلاص بنا نهاده شده است 

۳. اولين اقدام تبليغي پيامبر اعظم(صلّي الله عليه و آله و سلّم) تأسيس اين‌گونه از مراكز ديني و فرهنگي بوده است، از اين‏رو صلاح جامعه را بايد در پرتو معمور بودن مؤسّسات مذهبي جست‌وجو كرد، چنان‏كه فساد آنها بر اثر ويراني مراكز ديني است.

 آیت الله جوادی آملی