شعری از فیلسوف و فقیه مدقق آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروى اصفهانى معروف به کمپانى، در ولادت حضرت ختمی صلى الله علیه و آله:

عنـقــای  طـبعم  یـاد کـرد از قـلـّه  قـاف قـِـدَم/روح القدس امداد کرد در هر نفس در هر قدم

کردم به آسـانی صعود ازعـالم غـیب و شهود/تا « قابَ قـوسـین » وجود٬ تا حدّ اقلیم عدم

گشتم چو از خود بى خبر نخل امیدم داد بر/زد آفتاب عقل سر،حتى إنجلّت عنّى الظلم

دیدم  بعین حق عیان ، در  مجمع  روحانیان/ما لیس یحکیه  البیان، ما لیس یحویه القلم

از نغمه خیل ملک ٬ خندان و رقصان نه فلک/ذرات عالم یک به یک در سلک عشرت منتظم

شـادان زماهی تا بـه ماه ازمـژده میلادشـاه/شاهـنـشه انـجـم سپـاه فرمـانـده لـوح وقلم

فیض نخستین٬ عقل کلّ٬ ختم نبیین و رسل/اربـاب انـواع و مثـل انـدر درش کــمـتـر خـدم

رفرف  سوار راه  عشق زیبا نگار شاه  عشق/شاه فـلک خرگـاه عـشق سلطـان اقـلیم هـمم

عقل العقول الواسعه شمس الشموس الطالعه/بدر البدور   اللامعه  کشّاف  استار الغمم

دیباچه  ایجاد  او  ، سر  حلقه   ارشاد   او/میزان عدل و داد او، حرف نخست  اوّل رقم

بـزم حـقـیقـت طور او، شمع طـریقـت نور او/یـک آیـه از دسـتـور او، مجــمـوعـه کــلّ حکم

تورات و  انجیل و زبور، رمزی از آن دستور نور/نور کلامـش در ظهور، بر فرق کیـوان زد عـلـم

خال و خطش ام الکتاب، لعل لبش فصل الخطاب/رفتار  او  معجز مأب  ، گفتار  او  محیى  الرمم

لولاک، تشریف  برش، تاج ” لعمرک"  برسرش/از ذره کـم  تـر در درش،  فـرّ فـریـدون جـاه جـم

گردون  و  مـهر و  ماه او، خـاک  ره  خـرگاه  او/درگـاه عـالی جـاه او ،پـشـت فـلک را کـرده خـم

سرشار شد دریای عشق، یا ابر گوهرزای عشق/چـون درّه بـیضای عـشـق، تـابــیـد از کـان کـرم

از محفل غیب مصون،شد شاهد هستى برون/یا از رواق کاف و نون، قد اشرق المجلى الاتم

لا هوت  حىّ  لم یزل،  از  مطلع  حسن ازل/بالحق  و  الصدق  نزل ، ناسوت  شد  باغ ارم

شـد نقـطه حسن نگـار،  پرگـار وحـدت را مدار/ توحید را کرد استـوار ، زد نقش کثرت را به هـم

عالـم سراپا نور شـد،  رشک  فـضای طور شـد/ ام الـقـری مـعـمـور شـد،  از مـقـدم  صدر أمـم

بشـکسـت طاق کـسروی، بنیاد ایمان شـد قـوی/دسـت قــوای مـعـنـوی، شــد فـاتـح مـلـک عــجـم

آئــــیــنـه  آئـیـن او، جــــــام  حــقــایـق  بـیــن او/جـمع  الـجوامع  دیـن  او ،شـد خـیـر ادیـان لاجـرم

گنج  معارف  را  گشود، سرّ  حقیقت  را  نمود/افشاند  هر  درّى  که  بود،  عمّ  البرایا بالنعم

در بـارگـاه قـرب حق، بر ما سوا بودش سبـق/بگذشت از هفتم طبق، وز عرش اعظم نیز هم

چون  همّتش بالا کشید، تا بزم  أو أدنى کشید/عقل  از  تصوّر  پا کشید ، فى  مثله جفّ القلم

آدم  صفى  الله  شد، تشریف  آن  درگاه  شد/نخلیکه خاطر خواه  شد،  بهر ثمر شد محترم

طوفان عشقش دل گرفت، از نوح تا ساحل گرفت/در سایه اش منزل گرفت ، تا شد ضجیع ابن عم

مـوسی  کـلـیـم   طور او ، دیـدار  او  مـنظـور او/عیسی یکی گنجور او  ، او روح بخش و روح دم

از  ماه کنعـانی مـگـو، کـایـن  جا  نـدارد  آبـرو/شد در ره عشقش فرو ،صد یوسف اندر چاه غم

سر خیل اهل الله  او، سرّ  دل  آگاه   او/عالم رعیّت شاه او،بشنو ز من بى بیش و کم

شاها گدای این درم، وز جان و دل مدحتگرم/هرگز از این در نگذرم، خواهی بگو  لا یا نعم