عاشق اگر عاشق باشد، خود می‌گرید پس چرا با برانگیختن احساساتش اشکش را در بیاوریم و آیا این اشک‌ها نقش تربیتی دارد؟مساله گریه و عزاداری بر حضرت سید الشهدا علیه السلام از افضل قربات است و فلسفه‌های سازنده و تربیتی متعددی دارد از جمله:1 - زنده داشتن یاد و تاریخ پرشکوه نهضت‌حسینی.2 - الهام روح انقلاب، آزادگی، شهادت‌طلبی، ایثار و حقیقت‌جویی.3 - پیوند عمیق عاطفی بین امت و الگوهای راستین.4 - اقامه مجالس دینی در سطح وسیع و آشنا شدن توده‌ها با معارف دینی.5 - پالایش روح و تزکیه نفس.6 - اعلام وفاداری نسبت به مظلوم و مخالفت با ظالم و… اما اینکه اشک و گریه خود به خود به وجود می‌آید یا باید با تلقین و برانگیختن احساسات ایجاد شود، مقوله دیگری است.مسلما هر مسلمان پاک طینتی با یادآوردن مصائب ابا عبدالله (ع) و عظمتی که آن حضرت به وجود آورد، اشک سوز و گاه اشک شوق می‌ریزد، ولی مجالس روضه خوانی نقش تذکار و یادآوری دارند نه تلقین و این با خواندن روضه‌های صحیح و واقعی به دست می‌آید، نه پیرایه‌ها و خرافات. در ضمن خلاقیت هنری مانند بیان کردن حقایق با اشعار زیبا یا صدای خوب نیز مساله مهمی است و نقش بسیار ارزنده‌ای در جذب توده‌ها و سیراب کردن عواطف دارد.اصولا یکی از روش‌های بلند دین بویژه اسلام آن است که همه چیزش با هنر آمیخته شده و همراه با زیباترین آفرینش‌های هنری توانسته است‌حقایق بلند را شیره جان مردم سازد و در اعماق وجود آنان جایگزین کند.

سوالات مربوط به ماه محرم - حسن میرحسینی