حضرت آیت الله جوادی آملی :
طبق بعضي از روايات، يک؛ طبق بعضي از أدعيه، دو؛ ماه مبارک رمضان را گفتند: «غُرَّةُ الشُّهُور»، يک؛ «رَأسُ السَّنَة»، دو؛ چون در روايات ما اول سال را ماه مبارک رمضان مي‌دانند، در روايات ما اول سال را، «رأس سنه» را ماه مبارک رمضان مي‌دانند، گاهي مي‌گويند: «غُرَّةُ الشُّهُور»، اگر دوازده ماه داريم، پيشاني دوازده ماه، ماه مبارک رمضان است. اگر 365 روز داريم، پيشاني آن اول ماه مبارک رمضان است. «رَأسُ السَّنَة» است، يک؛ «غُرَّةُ الشُّهُور» است، دو.
طبق اين دو تعبير افرادي مثل ابن طاوس‌ها و اينها برنامه‌هايشان را از ماه مبارک رمضان شروع مي‌کنند تا به ماه شعبان. ماه مبارک رمضان را اول سال قرار مي‌دهند، ماه شعبان که آخر سال است، خيلي تلاش و کوشش مي‌کنند که همه ديونشان را بدهند. اين دعاي معروفي هم که هست: «اَللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِيمَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ»،همين است.
مثل اينکه کسي که آخر سال مي‌خواهد حساب بکند، آخر سال که مي‌خواهد حساب بکند تمام تلاش و کوشش خود را مي‌کند تا ببيند چقدر بدهکار است. اينها در ماه شعبان خيلي دست و پا مي‌زنند که حقي از اينها نماند، وظيفه‌اي از اينها نماند. اين دعا هم که «اَللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِيمَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ» هم همين را نشان مي‌دهد.