امام علی علیه السلامـ در بیان موعظه های لقمان علیه السلام به پسرش ـ:

ای پسرم! کسی که یقینش کم شده و نیّتش در طلبِ روزی ضعیف گشته ، [باید بداند که] خداوند ـ تبارک و تعالی ـ به اراده خود، او را در سه حالتْ آفریده و به او روزی داده است ، که در هیچ یک از آن [حالت]ها کاری از دست او بر نمی آمد. [بنابر این، او باید بداند که ]خداوند ـ تبارک و تعالی ـ او را در حالت چهارم نیز روزی می دهد . حالت اوّل، این است که او در رحم مادرش بود و خداوند عز و جل او را در جایی استوار، روزی رساند ، به طوری که گرما و سرما اذیّتش نکرد. سپس [در حالت دوم] او را از آن جا بیرون آورد و روزیِ او را از راه شیر مادرش جاری ساخت و با این وسیله، او را کفایت کرد و پرورش داد و بی آن که او توان و نیرویی داشته باشد، او را بزرگ کرد. سپس [در حالت سوم] ، او را از شیر گرفت و روزیِ او را در کسب و کار پدر و مادرش قرار داد، و چنان در دل های آنان برای او محّبت و رحمت نهاد که گویی غیر از آن، چیز دیگری ندارند ؛ به طوری که در بسیاری از حالات ، او را بر خودشان مقدّم می داشتند. تا این که [به حالت چهارم رسید و] بزرگ و عاقل شد و برای خودش مشغول کسب و کار گردید . [در این حال ،] عرصه بر او تنگ شد و به پروردگارش بد گمان گشت و همه حقوق خدا را در مالش انکار کرد، و از ترس تنگیِ روزی و بدگمانی به این که خداوند ـ تبارک و تعالی ـ اکنون و در آینده، روزیِ بازماندگانِ او را بدهد ، بر خود و خانوانده اش سخت گرفت . ای پسرم! بدترین بنده، همین است .