عالم واقعی همیشه به نادانی و جهل خود اعتراف دارد. عالم واقعی بدون دلیل چیزی را انکار نمی‌کند و بدون دلیل چیزی را نمی‏پذیرد. عالم اگر جامد و مغرور بود عالم نیست. عالم اگر بی‏دلیل چیزی را پذیرفت یا بی‏دلیل چیزی را انکار کرد روح علمی ندارد، او خزانه و انباری است از یک سلسله فرمولها و اطّلاعات، هرچه به او داده شده یاد گرفته و ضبط کرده است، اما در روح خودش یک روشنایی و یک مقیاس برای قبول و انکار وجود ندارد، پس روحش روح علمی نیست.

اگر شخصی را دیدید که در همه رشته‌ها گواهینامه تحصیلی دارد، در عین حال سخنی را بدون دلیل قبول یا انکار می‌کند بدانید عالم واقعی نیست. علم در ذات خود هرگز مستلزم جمود یا غرور نیست. علم بشر را در مقابل حقایق خاضع‏تر و تسلیم‏تر و در قبول و انکار محتاط تر می‌کند.

پس جمود که بدتر از جهالت است عبارت است از روح ضدّتحقیق، عبارت است از حالتی که مقدّس‏ترین روحیه را که روحیه تحقیق و کاوشگری است از بشر می‌گیرد. شاید بشود گفت همانطوری که جمود از جهل زشت‏تر است، حسّ تحقیق از خود علم مقدّس‏تر است. علم آنگاه مقدّس و قابل احترام است که با روح تحقیق توأم باشد (شهید مطهری،امدادهای غیبی در زندگی بشر، ص ۵۸_۵۷)

روز معلم گرامی باد.