کودک شش ساله ای دست در دست پدرش به مسجد آمد. اولین بار بود که به مسجد آمده بود. از قضا در این ایام عید، کودکان پروپاقرص مسجدی، برای مکبری حضور نداشتند. نماز اول تمام شد، مکبر همان پیرمرد صف اولی مسجد بود. بعداز نماز مغرب، کودک، از پدرش خواهش بلندگو را داشت. پس از اصرار، بالاخره پدر از آن صف اولی خواهش بلندگو را برای کودکش نمود، البته با چهره ای سراسیمه به گونه ای که به اطرافیان می‌گوید؛ «مراقب نمازتان باشید!»
کودک خجالتی با اضطراب بعد از چند دقیقه راهنمایی چند صف اولی جهت آشنایی با بلندگو و نحوه استفاده آن کار خود را شروع کرد؛ الله اکبر…
یکی دو اشتباه کوچک کودک نادیده گرفته شد زیرا اکثر صف اولی های کهنسال در این ایام نوروز به مرخصی رفته‌اند و کسی نیست که با تلخی با کودکان برخورد کند و ندای “یا مصیبتا” سر دهد! گویی بهشتی شدن و جهنمی شدنشان بسته به همین اشتباه مکبر دارد!

آن زمان و در مسجد محله قبلی‌مان، چون صف اولی نداشت، راحت به کودکان با همین بلندگو میدان می‌دانند و انگیزه ایجاد می‌کردند تا هرشب ما کودکان به عشق بلندگو نماز بیاییم. راحت‌تر بگویم اخلاص و رضای خدا، برایم در آن کودکی قابل فهم نبود و همه چیز در همین بلندگو خلاصه شده بود.
راستش با خودم فکر می‌کنم اگر پیران صف اولی آن زمان با تلخی برخورد می‌کردند و هزاران گوشه و کنایه و زیر چشمی نثار کودکی‌ام می‌کردند، اکنون چه تصویری از مسجد داشتم و اساسا آیا اکنون هم مسجد می‌رفتم؟

این کودک هم اگر در ایام دیگری به مسجدمان آمده بود، شاید تصویر دیگری پیدا می‌کرد و اصلا شاید نوبت به او نمی‌رسید ولی هنوز پاسخ این سوال را ندارم که چگونه می‌توان اثر اولین برخورد فرد با مسجد را به تصویری زیبا مبدل نمود به گونه‌ای که کودک با همان تصویر زیبا بتواند در مسجد تربیت شود؟
آیا صف اولی ها میتوانند با صبر و لبخندشان، فرصت تنفس و تربیت در مسجد را به یک کودک بدهند؟
و چه زیبا باید بفهمند که
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس شهدا را چیدند

 حمیدرضا ارفع الرفیعی