بحث شکر و حمد اونقدر مهمه که به این راحتی نمیشه ازش گذشت.

 اگر واقعاً کسی بتونه حمد رو اونطوری که اهل بیت گفتن تو زندگیش انجام بده همه زندگیش روبه راه میشه چه زندگی دنیایش و چه زندگی معنوییش.

یاد نعمت ها و یادآوری اونا، جزئی از دینداریه.

دینداری رو دو دسته خیلی خراب می‌کنند یک دسته کسانی هستند که از دین یه تیکه رو قیچی کردن و دارن اون رو به عنوان همه دین معرفی می‌کند؛
دسته دوم کسانی هستند که از ترس دسته اول، اون تیکه های باقی مانده از دین رو به مردم نشون نمیدن.

 بیاییدبا یادآوری نعمت‌ها نذاریم یک تیکه مهم از دین نگفته و مهجور بمونه.

یادآوری نعمت و شکر اون، برا کوچیک و بزرگ مون لازم و ضروریه
این رو هم باید بدونیم که

*اگه بچه‌ها از کوچیکی شاکر خدا تربیت بشن رشد اخلاقی و معنوی شون خیلی سرعت میگیره*

 *رفیق کردن بچه‌ها با خدا واقعاً کار آسونیه*

ولی متاسفانه ما ها فطرت دست نخورده و پاک بچه ها را با آموزش‌های اشتباه و پیچ در پیچ داغون می کنیم و بعدش هم وقتی بزرگ میشه توقع داریم به همه امور دینی پای‌بند باشند.

واقعیت اینه که با خیلی از روش‌هایی که ماها برای تربیت دینی بچه ها به کار می بریم هم لقمه را از پشت سر تو دهن میذاریم و هم نتیجه‌ای به جز فراری شدن آنها از دین نمی‌گیریم.

 *در حالی که تربیت دینی بچه‌ها اونقدری که یه عده ای فکر می‌کنند پیچیده نیست*

 یکی از راه‌های اصلی تربیت دینی و توحیدی بچه‌ها توجه دادن اونا به نعمتای خداست که بهتره حتی از خردسالی شروع بشه باید بچه ها از همون کوچیکی یاد بگیرند که *به نعمت ها فکر کنن.*

 *بچه هایی که اهل تفکر بار نمیان خطر خیالاتی شدنشون تو بزرگسالی خیلی زیاده خیلی از ماها همین بلا سر مون اومده.*

 *ادامه دارد …*

📚 استاد حاج آقا عباسی ولدی