داستان شهید و غیر شهید، همان داستان شمع و شاهد است که پروین به نظم درآورده است:

شاهدی گفت به شمعی کامشب                                                                               

  در و دیوار مزیّن کردم

دیشب از شوق نختم یک دم

دوختم جامه و بر تن کردم

کس ندانست چه سحر آمیزی

به پرند از نخ و سوزن کردم

صفحه کارگه از سوزن و گل

به خوشی چون صف گلشن کردم

تو به گرد هنر من نرسی

زآنکه من بذل سر و تن کردم

شمع خندید که بس تیره شدم

تا ز تاریکی ات ایمن کردم

پی پیوند گهرهای تو بس

گهر اشک به دامن کردم

گریه ها کردم و چون ابر بهار

خدمت آن گل و سوسن کردم

خوشم از سوختن خویش از آنک

سوختم، بزم تو روشن کردم

گرچه یک روزن امید نماند

جلوه ها بر در و روزن کردم

تا فرازنده شود زیب و زرت

جان ز روی و دل از آهن کردم

خرمن عمر من ار سوخته شد

حاصل شوق تو خرمن کردم

کارهایی که شمردی بر من

تو نکردی، همه را من کردم