” حسد” يك خوى زشت شيطانى است كه بر اثر عوامل مختلف مانند ضعف ايمان و تنگ نظرى و بخل در وجود انسان پيدا مى‏شود، و به معنى درخواست و آرزوى زوال نعمت از ديگرى است.

حسد سرچشمه بسيارى از گناهان كبيره است.

حسد همانگونه كه در روايات وارد شده است ايمان انسان را مى‏خورد و از بين مى‏برد همانگونه كه آتش هيزم را! همانگونه كه امام باقر ع مى‏فرمايد:

ان الحسد ليأكل الايمان كما تاكل النار الحطب

در حديث ديگرى از امام صادق آمده است

آفة الدين الحسد و العجب و الفخر

: آفت دين” حسد” است و” خود بزرگ‏بينى” و” تفاخر”

اين به خاطر آن است كه حسود در واقع معترض به حكمت خدا است كه كه چرا به افرادى نعمت بخشيده؟ و مشمول عنايت خود قرار داده است؟ همانگونه كه در آيه 54 نساء مى‏خوانيم: أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى‏ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ.

كار حسد ممكن است به جايى رسد كه حتى براى زوال نعمت از شخص محسود خود را به آب و آتش زند و نابود كند، چنان كه نمونه ‏اش در داستانها و تواريخ معروف است.

در نكوهش حسد همين بس كه نخستين قتلى كه در جهان واقع شد از ناحيه” قابيل” نسبت به برادرش” هابيل” بر اثر انگيزه” حسد” بود.

” حسودان” هميشه يكى از موانع راه انبيا و اوليا بوده‏اند، و لذا قرآن مجيد به پيامبر ص دستور مى‏دهد كه از شر حاسدان به خدا و رب فلق پناه برد.