عنْ أَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِي إِثْمٍ وَ لَا بَاطِلٍ وَ إِذَا سَخِطَ لَمْ يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ وَ الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا قَدَرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ إِلَى التَّعَدِّي وَ إِلَى مَا لَيْسَ لَهُ بِحَقٍّ.

 امام‌باقر‌علیه‌السلام فرمود:

مؤمن کسی است که:
هرگاه شاد باشد، شادی‌اش او را به گناه و باطل نمی‌کشاند
هرگاه خشمگین شود، خشمش او را از گفتار حق خارج نسازد
هرگاه قدرت یابد، قدرتش او را به ظلم و کردار ناروا نکشاند.

خصال شیخ صدوق، ج۱، ص