کرم و سخاوت حضرت مجتبی علیه السّلام نیز امر عجیبی است. سخاوت حقیقی که بذل خیر به داعی خیر، و بذل احسان به داعیِ احسان باشد، از صفات ممتاز و از جمله خصایصی است که خدا آن را دوست می‌دارد.

امام حسن مجتبی علیه السّلام این صفات عالی را در روشن ترین مظاهر و بلندترین مفاهیم و معانی‌اش دارا بود؛ تا حدّی که آن حضرت را «کریم اهل البیت» لقب دادند.

صفت سخاوت، صفتی بود که امام حسن علیه السّلام به علّت جود و سخا و کرم و کمک به ضعفا و احسان به امّت و انفاق اموال بر فقیر و غنی، بدان معروف و مشهور شده بودند.

امام، برای مال دنیا ارزشی قایل نمی‌شد و اهمیّتی به آن نمی‌داد؛ مگر آن که به وسیله آن، گرسنه‌ای را سیر کند و برهنه‌ای را بپوشاند و به کمک مصیبت زده‌ای بشتابد؛ یا قرض مقروضی را بپردازد.

سخاوت، عنصری از عناصر ذاتی و جزئی از اجزای وجود امام علیه السّلام بود. با آن که سیل نیازمندان و انبوه انسان‌های محتاج، بر در خانه امام علیه السّلام ازدحام می‌کردند، باران سخای آن حضرت بر همه می‌بارید و هیچ سایلی را از درِ خانه کرمش، رد نمی‌کرد.

از آن حضرت سؤال شد: چگونه است که نمی‌بینم سایلی را رد نمی نمایی؟

امام پاسخ داد: من خود سایل درگاه خدا هستم؛ شرم می‌کنم که خود سایل باشم و سایلی را رد کنم.