اگر کسی ادعا کند که من نه نفوذ کلام وقدرتی دارم تا مردم حرف مرا بشنوند ونه مال وثروتی دارم تادر مسیرحضرتش خرج کنم ونه توانایی نگارش کتاب ومقاله و…دست کم، این از عهده ی او برمیآید تا همواره به یاد آن حضرت باشدوبا زبان خویش مبلّغ ومروّج امام زمانش باشد.دائما فضای فکر وقلب وجانش را به یاد آن حضرت معطّر سازد.برای تعجیل فرج آن بزرگوار دعا کند ودیگران را بر انجام این عمل خیر ترغیب کند.صد البته این به معنای دست کشیدن از فعالیتهای فردی واجتمائی نیست،سخن این است که در عین عمل به وظایف ،نباید از ارتباط قلبی با امام زمان خویش ودعا برای ظهور آن پیشوای پرده نشین-که مهم ترین وظیفه ی فردی واجتماعی همه ی شیعیان است-غافل بود.
یقینا تبلیغ عملی ورفتاری از تبلیغ زبانی ونوشتاری موثر تر است؛تا آن جا که اگر کسی با گفتار ونوشتار خود از حجّت خدا دم بزند؛ولی در عمل ورفتار وکردار خویش به دستورات وفرامین امامان معصوم علیهم السلام بی اعتنا وغیر عامل باشد چه بسا مردم را بدبین واز مقصد مورد نظر دور ودورتر سازد. از این روست که امام صادق علیه السلام فرموده اند:مبادا عملی انجام دهید که ما به آن سرزنش شویم؛زیرا فرزند خطاکار با عملش باعث سرزنش پدر خود می شود.نسبت به کسی که منسوب به اوهستید زینت باشید وباعث بد نامی او نباشید.
ودر بیان دیگری می فرمایند:
ای جماعت شیعه! شما منسوب به ما هستید.برای ما زینت باشید ومایه ی ننگ نباشید.مانند اصحاب امیر المومنین علیه السلام باشید که اگر یکی از آنها در قبیله ای حضور داشت امام جماعت،اذان گو وامانت دار آن می شد.