هیچ کس سوالی نکرد و دعایی نکرد مگر اینکه چیزی عاید او شد، یعنی کسی الله نگفت که لبیک نشنود و اگر به آن مقصود خاصش در هنگام دعا نرسید و بدان نائل نشد، بهتر از آن، که توجه به عالم قدس و نائل شدن به وجدان استعداد است برای او حاصل شد.
لذا ائمه ما علیهم السلام فرمودند:
هر وقت دعا کردی و سوال نمودی دست بر روی خود بکش.
اشاره به اینکه بدان گرفتی و عطیه او را بر چشم خود نه و هیچ دعا و سوالی نمی شود مگر اینکه خواهنده علاوه بر یافتن عطیه قابلیت و قرب، آمادگی برای کسب فیض بیشتر شد این خدای متعال است که عطیه او مقدمه عطایای بیشتری است.
پس هر کس آنچه را یافت از دو جهت سرور به او دست می دهد، یکی از آن روی که نقدا عطیه ای گرفت و دیگر اینکه همین عطیه بشیر اوست، که مژده به نزول برکات دیگر و عطایای بیشتر می دهد.
علامه_حسن_زاده آملي 
ممدالهمم_در_شرح_فصوص الحکم.ص۷۶