نماز، روزه و شب‌زنده‌داري ما باید در سال جدید با سال قبل تفاوت داشته باشد؛ زبان و گوش ما باید فرق کند…

«وقتي سال نو مي‌شود و بهار مي‌شود، يك سال جديد آمده است و يك سال هم رفته است.
در روايات آمده: هر شب و روزي كه مي‌آيد، ندا مي‌دهد و مي‌گويد: من ديگر تكرار‌شدني نيستم. بهره خودت را از من ببر. فردا شب، فردا شب است. نگو من فردا شب، نمازشب مي‌خوانم! من ديگر نيستم! من روز قيامت كه شهادت مي‌دهم، صفحه وجود من از نور نافله شب تو خالي است.
سال به‌طريق‌اولي وقتی كه رفت ديگر برنمي‌گردد. امسال هم كه آمد ديگر برگشتني نيست.
بنابراين همان‌طور كه دستور داده‌اند که هر شبانه‌روز، خودتان را به حساب و كتاب بكشيد، باید يك مراقبه‌ایي هم نسبت به سال گذشته داشته باشيد… اين بوته‌اي كه من در خانه‌ام داشتم، خشك شد، دوباره الآن گل داده است. من در اين يكسال چه كرده‌ام؟ حساب و كتابي از خودش بكشد و نسبت به امسالش با خداي متعال عهدها و قرارهايي ببندد و از نفْس خودش تعهداتي بگيرد. امسال بايد در وادي حق يك قدم جلو برويم؛ عالم‌تر و متقي‌تر و خداشناس‌تر و خدوم‌تر شويم و عيب‌هاي ما كم شود. فرمود: كسي كه دو روزش مساوي است ضرر كرده است. حالا كسي كه دو سالش مساوي است، چطور؟

فرمود: كسي كه امروزش از دیروزش بدتر است، ملعون است و از رحمت خدا دور است. كسي كه امسالش از پارسالش بدتر شود، چه؟

يك محاسبه‌اي از خودمان بكنيم ببينيم پارسالمان بهتر از سال قبل بوده و عيب‌هاي ما كجا بوده است؟ اگر انسان اهل مراقبه و محاسبه نباشد، همه عالم هم معلم شوند، هيچ چيز دست او را نمي‌گيرد. معلم مثل طبيب است، نسخه را مي‌دهد، بايد خود شما دارو را مصرف كني و خودت مراقب احوال خودت باشي.”
 استاد سیدمحمدمهدی میرباقری، ۹۳/۱/۲