الراض بفعل قوم کالداخل فیه معم و علی کل داخل فی باطل أثمان اثم العمل به و اثم الرض به . (ح / 154 )
ترجمه :
هر کس که به کار گروهی از مردم خرسند باشد ، مانند آن است که در آن کار ، با آنها همراهی کرده است ، هر کس در کار نادرست همراهی کند ، برای او دو گناه خواهد بود : گناه همکاری در آن کار نادرست ، و گناه رضایت دادن به انجام آن .
شرح :
اسلام ، دینی است که پیرامون خود را ، همواره اززندگی کردن و حصارهای خلوت و تنهائی و سر بردن در چهار دیواریهای در بسته ، باز میدارد . و در مقابل ، همه را به زندگی اجتماعی دعوت میکند . برای یک چنین زندگی اجتماعی برادرانه‏ایی ، که در آن همه نسب به یکدیگر وظایف و مسئولیتهایی دارند قوانین کاملی نیز قرار داده ، که جلوه‏های گوناگون آن ، در تعالیم درخشان اسلامی دیده می‏شود .
بر اساس این قوانین ، خوب بودن و خوب زیستن ، تنها این نیست که ما ، خود را از همه کنار بکشیم ، و در خلوت و تنهایی مشغول عبادت شویم و کاری به کار دیگران و سایر افراد جامعه نداشته باشیم . چه ، در این صورت ، حتی اگر هیچ گناهی از ما سر نزند ، باز در گناهی که دیگران ، در کنار ما و مقابل چشمان ما انجام میدهند ، شریک و سهیم خواهیم بود . به بیان دیگر ، یک مسلمان مؤمن واقعی ، نباید در برابر کارهای باطل و نادرست دیگران نیز ، ساکت بنشیند و هیچ اقدامی نکند . چون این سکوت ، دلیل آن است که او ، با انجام آن کارهای باطل مخالفتی ندارد و کسی که مخالف امری نباشد ، بطور طبیعی ، به انجام آن امر ، رضایت داده است . و راضی بودن به انجام کار دیگران نیز مانند آن است که خود او هم در آنکار ، شرکت و دخالت داشته است .
از این روست که امام علیه‏السلام میفرماید : مسلمانان مؤمن حق ندارد ساکت بنشیند و شاهد و تماشاگر کارهای باطل دیگران باشد . چون در آنصورت ، از او دو گناه سرزده است . یک گناه همان رضایت دادن به انجام آن کار است ، و گناه دیگر آن است که با چنین رضایتی ، خود او نیز ، در آن کار نادرست بصورت همکار و همراه در آمده و در حقیقت مثل آن است که خود نیز ، در انجام آن گناه ، شرکت و همکاری داشته است .
پندهای کوتاه از نهج البلاغه - بنیاد نهج البلاغه