به امام صادق عرض شد:
” والله لو فلقت رمانة بنصفين فقلت هذا حرام و هذا حلال؛ به خدا قسم اگر یک انار را دو نیم کنید و بفرمائید این نیمه اش حرام و نیمه دیگرش حلال است، قطعا گواهی می دهم که آن قسمتی را که فرمودید حرام است، می گویم حرام است؛ حضرت دوباره فرمودند: ” رحمك الله، رحمك الله؛ خداوند تو را مورد لطف و رحمتش قرار دهد".
این یعنی اعتماد به حجت خدا، باور عصمت امام، ماموم امام بودن….
وقتی از دنیا رفت، حضرت در نامه ای به مفضل چنین نوشتند:
” عبد الله بن ابی یعقوبی از دنیا رفت در حالی که به عهده با خدا و رسول خدا و امامش وفادار بود، به فرزند رسول خدا بودنم قسم! ما کان في عصرنا أحد أطوع لله و لرسوله و لامامه منه؛ در زمان ما کسی پیروز تر از او نسبت به خدا و رسول خدا و امامش نبود! و پیوسته چنین بود تا این که از دنیا رفت و خداوند در بهشت، خانه ای در کنار خانه رسول خدا و امیر المومنین به او داده است".
و می توان چنین بود…