حقیقت این است که اگر انسان به یک هدف عظیم و مقدس، دلبستگی داشته و نسبت به آن دلبستگی هم غیرت داشته باشد، خودش را فدا می‌کند تا هدفش زنده بماند! حتی اگر بداند که کشته می‌شود، دست از هدفش بر نمی‌دارد.

با خود می‌گوید: من می‌میرم ولی هدفم با مردن من، زنده می‌شود. فهمیدن این معنا، شعور بالایي می‌خواهد که انسان بگوید: من چون هدفمندم، برای حیاتِ هدفم، مرگ را انتخاب می‌کنم.

حسین علیه‌السلام هدفمند بود؛ هدف، حفظ اسلام بود و میدانست کشته می‌شود. اما باید این اتفاقات می‌افتاد و راهی جز این نداشت.

برشی از کتاب : سلوک عاشورایی، منزل هشتم(غیرت دینی)، ص۸۵
آیت‌الله آقا‌مجتبی تهرانی (ره)