گلهای نازنین سرزمینم!

مراقب سلامت خود باشید؛ وقتی حال خوبی داریم، حل دارم از خودمان مراقبت بیشتری بکنیم ولی زمانی که بی حوصلگی و بی حالی به جان ما رخنه می کند، گمان می کنیم هر نوع سرگرم شدنی مرهمی بر دردهای ماست.برخی ارتباط های بی حساب ما ریشه در مشکلات روانی ما دارد. فرد افسرده ای را تصور کنید که از ارتباط های واقعی فاصله گرفته و دل خوش به تلفن همراهی است که در کف دست او جا خوش کرده است. از مدیریت زمان منصرف شده و تمام تلاش خود را برای آرام گرفتن به هر روشی به کار می بندد ولی هرچه وقت بیشتری سپری می شود، بی حوصلگی فزون تری محاصره اش می کند. در دنیای واقعی هم گاهی از سرخوشی بیمارگونه خود دست به رابطه های خطرناکی می زنیم که خودمان هم تعجب می کنیم یا آنقدر احساس تنهایی بر ما چیره می شود که حاضر می شویم بر هر دیوار شکسته ای تکیه کنیم.این نوسان های خطرناک می توانند گاهی سرنوشت ما را تحت تاثیر قرار دهند. اگر بپذیریم اندکی از چاشنی جو گیر شدن را داریم،وضعیت جدی تر هم خواهد شد.

به آسمان نگاه کنید؛ دنیای زیبای نوجوانی پرشی است به سمت معنویت. دل ما بی قرار خداوندی است که وجود ما از او سرچشمه گرفته و به خواست او زندگی می کنیم. گرایش ما به معنویت هدیه ای است که خداوند در نهاد ما گذاشته و مانند دعوت نامه ای است که ما را بسوی خدا و خوبی ها فرا می خواند. یکی از ستونهای موفقیت همین مانوس بودن با خدا، قرآن،مسجد،پیامبر و اهل بیت ایشان و یاد شهدایی است که در آسمان معنویت از بقیه پیشی گرفتند. دل ما می تواند بانکی از سرمایه های معنوی باشد که در فراز و فرودهای زندگی از پس انداز آن به خوبی بهره ببریم.