پیش به سوی مقصد الهی با یاد قیام:

 هر کودکی که متولد می شود، سراسر وجودش نیاز است و برای برطرف شدن آن نیازها از همان ابتدا، تنها، گریستن را می شناسد. همه تلاش والدین او در این مسیر است که وی را در برطرف شدن نیازها و رسیدن به اهداف تعیین شده یاری کنند؛ به او غذا خوردن، نحوه درست حرکت کردن، حرف زدن، روش استفاده از ابزار و وسایل و… را آموزش میدهند تا او به تدریج، مستقل شده و بتواند خود، برای رفع نیازهایش اقدام کند.
در این سیر ، او با توانمندیهای جسمی و روحی خویش آشنا شده و همچنین، بر اساس آموزشهایی که دریافت کرده است، مقاصدی را برای خود تعریف میکند و این دو عامل، سازنده شکل عمل او هستند.

 در فرهنگ قرآن و روایات، نتیجه شناخت خود و معرفت نسبت به مقصد، «قیام » معرفی شده است و تنها خداوند و اولیای برحق او بر توانمندیهای حقیقی انسان واقف بوده و تنها ایشان شایستگی تعریف مقصد و مسیر برای انسان را دارا هستند.

 بر این اساس، والدین نمیتوانند به تنهایی و تنها بر اساس تجربه های شخصی خود برای توانمندسازی و هدایت فرزند به سوی اهدافش برنامه ریزی کنند و همچنین نمی توانند بر اساس فهم و شناخت خود از دنیا، اهدافی را برای وی تعریف نمایند؛ بلکه این شناخت از خود و مقاصد، همه باید بر کلام حق و روایات مبتنی باشد و بر والدین لازم است هر یک از مقاصد تربیتی را با این معیار سنجیده و به کار بندند.
پس او را یاری می کنند تا بتواند روی پای خود ایستاده و دیگران را نیز یاری کند. به او قیام را می آموزند.

 کتاب زندگی من و فرزندم با یاد نماز نوشته خانم هنزایی