شهید بهشتی:

باز همین چند روز قبل آقایی از دوستان تحصیل کرده برای مشورت درباره برنامه خانوادگی چند خانواده به منظور تأمین نیازهای فکری و پرورش اسلامی؛ مخصوصا در مورد نوجوان‌های این خانواده‌ها مراجعه کردند. ایشان می‌گفت: یادم می‌آید زمانی که بچه بودم و همسن بچه‌های فعلی بودم، پدرم دست ما را می‌گرفت می‌برد مسجد با امام جماعتی که پیرمردی با کمال، با روح، باشور مذهبی بود. همان سال‌ها فوت شد. ما از خود این مرد کسب صفا می‌کردیم. از نماز خواندن با او کیفیت نماز خواندن روح دار را یاد می‌گرفتیم؛ نه به طور تعلم آموزشی، بلکه اصلا به طور تعلم پرورشی؛ یعنی عملا یاد می‌گرفتیم. حالا بچه‌های من که این زمینه‌ها در اختیارشان نیست چه کنند؟

توصیه بنده در برابر این سوال که چه بسا سوال خیلی از شما هم هست:
1- واقع‌بین باشید و بدانید شرایط زمانه مقداری از این مسئولیت‌ها را بر عهده خود شما گذاشته است. چه عیب دارد که خود ما هم قدری بهتر، روح دارتر، مراقب تر نماز بخوانیم، دعا بخوانیم، قرآن بخوانیم!

2-چه عیب دارد که اهمیت بدهیم به اینکه اگر زمینه‌ای هست، مسجدی هست، مجمع دینی هست که می‌توانیم فرزندانمان را به آنجا ببریم و فرزندانمان از آنجا آموزش و پرورش خوب مذهبی را با خودشان به منزل بیاورند، مقید باشیم آنها را ببریم.

کتاب نقش آزادی در تربیت کودکان/ دکتر شهید بهشتی