پس از آنكه امام على(ع) بدن زهرا(س) را كفن كرد، وقتى خواست بندهاى كفن را ببندد، فرزندان خود را صدا زد و فرمود: حسن و حسين(ع) فريادزنان مادر را صدا می زدند، و می گفتند: وقتى كه به حضور جدمان رسيدى، سلام ما را به او برسان وبگو: بعد از تو در دنيا يتيم مانديم. آه! آه! چگونه شعلهٔ غم دل از فراق پيامبر(ص) و مادرمان خاموش گردد؟!
اميرمؤمنان(علیه السلام) می فرمايد: من خدا را گواه می گيرم كه فاطمه(س) نالهٔ جان‌كاه كشيد و دستهاى خود را باز كرد و فرزندانش را مدتى به سينه اش چسبانيد.
ناگاه شنيدم هاتفى در آسمان ندا داد: «يَا أَبَا الْحَسَنِ! ارْفَعْهُمَا عَنْهَا فَلَقَدْ أَبْكَيَا وَ اللَّهِ مَلَائِكَةَ السَّمَاوَات…؛ اى على(علیه السلام)! حسنين(ع) را از روى سينهٔ مادرشان بردار. سوگند به خداوند كه فرشتگان آسمان را به گريه انداختند.

: بيت الاحزان، ص 154