ایمان و خداباوری

معنای ایمان

قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإيمانُ في‏ قُلُوبِكُمْ وَ إِنْ تُطيعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمالِكُمْ شَيْئاً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ

باديه ‏نشينان گفتند: ما[از عمق قلب] ايمان آورديم. بگو: ايمان نياورده ‏ايد بلکه بگوييد: اسلام آورده ايم؛زیرا هنوز ايمان در دل هایتان وارد نشده است، و اگر خدا و پیامبرش را اطاعت كنيد، چیزی از اعمالتان را نمى‏ كاهد؛ زیرا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است.(حجرات:14)

توضیح:

یکی دیگر از عوامل رشد اخلاقی، ایمان و خداباوری است. ایمان عبارت است از علم و معرفت یقینی همراه با تسلیم و خضوع در برابر حق. بنابراین، ایمان را نباید با اعتقاد اشتباه کرد؛ زیرا ایمان جنبه ی عملی و رفتاری اعتقادات هر فرد است. به عبارت دیگر، اعتقادات به مقام اندیشه و نظر ارتباط پیدا می کند ولی ایمان تجلی همان اعتقادات در سلوک عملی اوست. از این منظر، ایمان یا خداباوری را باید یکی از عوامل رشد اخلاقی انسان دانست. خداوند متعال ایمان را نعمتی بزرگ برای بندگان خاص خود دانسته و ساحت آن را فراتر از ادعای پوچ و توخالی می داند.

حدیث:

امام محمد باقر علیه السلام:« الایمان إقرار و عمل و الاسلام إقرار بلاعمل؛ ایمان اقرار و عمل است و اسلام، اقرار بدون[شرط] عمل است». ‏