ابن‌عباس گوید: خدمت رسول خدا (ص) بودم. حسین علیه‌السلام روی زانوی راست پیامبر و ابراهیم پسر پیامبر روی زانوی چپ حضرت نشسته بودند، پیامبر گاهی حسین را می‌بوسید و گاهی ابراهیم را که حالت وحی بر پیامبر دست داد پس از آن که حالت پیامبر عادی شد فرمود: جبرئیل از طرف پروردگار بر من فرود آمد و سلام پروردگارم را ابلاغ کرد و گفت: خدا می‌فرماید: این دو فرزند را برای شما باقی نمی‌گذارم باید یکی را فدای دیگری نمائی پیامبر به ابراهیم نظر کرد و گریست. سپس فرمود: اگر ابراهیم بمیرد فقط من محزون می‌شوم، اما اگر حسین بمیرد فاطمه محزون می‌شود و پدرش علی پسرعمویم اندوهناک می‌گردد و من نیز متأثر می‌شوم، و من اندوه خود را بر حزن فاطمه و علی ترجیح می‌دهم، جبرئیل! ابراهیم قبض روح گردد، ابراهیم را فدای حسینکردم ابراهیم پس از سه روز بیماری وفات کرد، رسول خدا (ص) هر گاه حسین را می‌دید او را به سینه می‌چسبانید و می‌بوسید و لبان حسین را می‌مکید و می‌فرمود: قربان کسی که ابراهیم را فدای او کردم 
حسین (ع) نفس مطمئنه - محمد علی عالمی دامغانی